Thursday, May 31, 2018

“Ζωντάνεψε ἡ εἰκόνα τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ μπροστά μου!”


Ένα άλλο θαυμαστό περιστατικό , που δείχνει πόσο ζωντανή είναι παρουσία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ , είναι και το ακόλουθο:
Ένα ανδρόγυνο προχωρημένης ηλικίας από την Θεσσαλονίκη, στολισμένο με ευλάβεια και θεοσέβεια, ήρθαν και προσκύνησαν τον Ιούλιο του 2008 την Παναγία μας. Στην μετέπειτα συζήτηση ο ηλικιωμένος κύριος είπε τα εξής εντυπωσιακά.

“Ένα καλοκαίρι εγώ πήγα κοντά σ’ έναν Γέροντα που ασκείται σ’ ένα μοναστήρι της Μυτιλήνης και μ’ έμαθε να προσεύχομαι. Μ’ έμαθε όλες τις προσευχές και επειδή του είπα πως θα πάω να προσκυνήσω και τον Αρχάγγελο Μιχαήλ στο Μανταμάδο, μ’ έβαλε και έμαθα το απολυτίκιό του, “Όπου επισκιάσει η Χάρις σου, Αρχάγγελε…”

Ο γυιός μου εκείνη την εποχή υπηρετούσε στρατιώτης στην Μυτιλήνη. ¨Ήθελε έξι μήνες για να τελειώσει. Τότε παρουσιάστηκε μια θέση σε μία μεγάλη εταιρεία ηλεκτρικών συσκευών. Αλλά δεν ήταν δυνατόν να περιμένει η θέση έξι μήνες κενή. Εγώ όμως πίστευα πως ο Αρχάγγελος θα βοηθήσει!

Πρέπει όμως να ομολογήσω πως παλιότερα ήμουν πολύ δύσπιστος. Μου έλεγε η μητέρα μου:
- Παιδάκι μου, μην είσαι δύσπιστος. Όταν οι Βούλγαροι απαγόρευαν να λειτουργήσουμε ένα εκκλησάκι των αγίων Αναργύρων στην γιορτή τους, οι άγιοι δάκρυσαν. Εγώ, με το χέρι μου, με το δάχτυλό μου σκούπισα το δάκρυ τους από την εικόνα!

Από την ημέρα όμως αυτή που πήγα να προσκυνήσω τον αρχάγγελο και να προσευχηθώ για τον γυιό μου, όλα άλλαξαν.

Ενώ ήμουν γονατιστός, μπροστά στην εικόνα του και του έλεγα “κάνε κάτι, Αρχάγγελε, να τακτοποιηθεί το παιδί μου, να πάρει τη θέση αυτή”, μετά σηκώθηκα για ασπαστώ την εικόνα του. Καθώς το βλέμμα μου έπεσε στο πρόσωπό του, ταράχτηκα και συγκινήθηκα μαζί. Η εικόνα είχε ζωντανέψει μπροστά μου! Τα μάτια του ανοιγόκλειναν και τα χείλη του εκινούντο!
Αυθόρμητα φώναξα την γυναίκα μου που ήταν εκεί κοντά. Αλλά ώσπου να έρθη εκείνη, δεν είδε τίποτε.
Από τότε κοιτάω με δέος την κάθε εικόνα. Όταν θέλει ο Θεός, κι αυτές ζωντανεύουν!
Όσο για την θέση στην εταιρεία, κατά θαυμαστό τρόπο κρατήθηκε κενή για έξι μήνες και την πήρε ο γυιός μου!”
“τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις
δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν”
( Λουκ. 18, 27 )
Ας είναι δοξασμένος εις τους αιώνες.

Thursday, May 24, 2018

Να προσέχουμε στην προσευχή μας τι ζητάμε από τον Θεό ( Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης )

Έλεγε ο Γέροντας , πολύ να προσέχουμε στην προσευχή μας τι ζητάμε από τον Θεό, γιατι παραδείγματος χάρη δεν ξέρουμε, όταν του ζητήσουμε δοκιμασία και μας τη δώσει, αν θα την αντέξουμε.

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης

Monday, May 21, 2018

Ο πεινασμένος Οδοιπόρος ( Θαύμα Παναγίας Πορταΐτισσας )


Τον παλαιό καιρό ένας οδοιπόρος ξεκίνησε από την έρημο του Άθωνος και οδοιπορώντας όλη την ημέρα, το απόγευμα έφτασε στη Μονή των Ιβήρων. Επειδή βιαζόταν, δεν μπήκε μέσα. Ζήτησε μόνο λίγο ψωμί από τον πορτάρη, ο οποίος δεν του έδωσε, και νηστικός και πικραμένος συνέχισε την πορεία του προς τις Καρυές. Σε 20 περίπου λεπτά από τη Μονή κάθισε ο οδοιπόρος σε μία πέτρα να ξεκουραστεί λίγο αναλογιζόμενος το γεγονός με δάκρυα και στενάζων κατά του πορτάρη. Τότε άκουσε βήματα, σηκώνει το κεφάλι και βλέπει μία σεμνή γυναίκα, που κρατούσε στην αγκαλιά της ένα παιδί.

Τον πλησιάζει και τον ρωτάει με συμπονετικό ύφος: «τι έχεις και κλαις; μήπως είσαι άρρωστος;» «Όχι» άπαντα ο οδοιπόρος, «δεν είμαι άρρωστος, αλλά πεινάω ζήτησα από τον πορτάρη των Ιβήρων λίγο ψωμί και δεν μου έδωσε». Η Γυναίκα του λέει: μη λυπάσαι, τέκνον, κατά του θυρωρού, διότι θυρωρός της Μονής των Ιβήρων είμαι εγώ. Πάρε αυτό το φλουρί, γύρισε στο Μοναστήρι και αγόρασε με αυτό ψωμί κι εγώ θα σε περιμένω εδώ. Ο οδοιπόρος πείθεται και επιστρέφει στο Μοναστήρι, βρίσκει τον πορτάρη και ζητεί ν’ αγοράσει ψωμί δίνοντας και το φλουρί, που καθώς είπε του το δώρισε μια γυναίκα.

Όταν ο πορτάρης άκουσε για γυναίκα σαν να κατάλαβε, και μόλις είδε και το φλουρί θαύμασε και έσπευσε να χτυπήσει την καμπάνα να συναθροισθούν οι Πατέρες και να τους αναφέρει το συμβάν. Συγκεντρώθηκαν οι Πατέρες και μόλις άκουσαν το παράδοξο γεγονός έμειναν κατάπληκτοι. Διαπίστωσαν ότι το φλουρί που έφερε ο οδοιπόρος ήταν από παλιά αφιερωμένο στην Εικόνα της Πορταΐτισσας, το οποίο με πολλή ευλάβεια ξανατοποθέτησαν και πάλι προ της αγίας Εικόνας. Αμέσως όλοι μαζί πήγαν στον τόπο της εμφανίσεως της γυναίκας, 20 λεπτά απ’ το Μοναστήρι προς τις Καρυές, και δεν βρήκαν κανένα. Σε ανάμνηση του θαύματος έστησαν εκεί ένα μικρό προσκυνητάρι.

Κατά το 1960 μ.Χ. ο Ιερομόναχος Μάξιμος Πνευματικός Ιβηρίτης ανήγειρε ναΰδριο στον τόπο εκείνο του θαύματος προς τιμήν της Πορταΐτισσας Θεοτόκου. Εδώ ερχόταν ο Γέροντας κάθε δειλινό και άναβε το καντήλι στην Εικόνα της αναπαράστασης του θαύματος κάτω απ’ το δέντρο. Μια βραδιά ακούει φωνή απ’ την Εικόνα: «θέλω εκκλησία εδώ». Ξαφνιάστηκε, σταυροκοπήθηκε και δεν είπε τίποτα, μήπως ήταν ιδέα του. Την άλλη βραδιά πάλι τα ίδια. και τρίτη φορά ακούστηκε η φωνή και ο Γέροντας απάντησε «δεν μπορώ» και η Παναγία του είπε: «θα σε βοηθήσω εγώ». Τότε ο Γέροντας κουβάλησε δυο χρόνια πέτρες απ’ το ποτάμι, καθάρισε τον τόπο απ’ τα βάτα και τ’ άγρια ξύλα, ο μάστορας δούλεψε πρόθυμα και έγινε ένα ωραιότατο εκκλησάκι που οι ξένοι επισκέπτες δεν χορταίνουν να το βγάζουν φωτογραφίες.
 
https://proseuxi.gr

Friday, May 18, 2018

Η Παναγία έκανε το θαύμα της…



Παναγία Μυροβλύτισσα: Γυναίκες στείρες απέκτησαν τέκνα

Η Κ.Β. την οποίαν εγώ εγνώριζα από μικρό παιδί ήτο ύπανδρη 15 έτη και δεν είχε τέκνον.

Είχε γυρίσει όλους τους διακεκριμένους ιατρούς και καθηγητάς, της έκαμαν εγχείρηση, της άνοιξαν την κοιλιά, της είπαν τι χαλάς τον κόσμο, είσαι φυσική στείρα.

Η Κ. πολύ απελπισμένη, με πολλά δάκρυα, ήρθε εδώ στη Μονή προσκύνησε τη Μυροβλύτισσα και προσευχήθη. Εκεί ήταν η προηγουμένη Αγνή και της είπε:

«Γερόντισσα Αγνή σταύρωσε μια κλωστή στην εικόνα της Παναγίας βρέξε την με Άγιο Μύρο και δώστη μου να την βάλω στη μέση μου και η Παναγία θα μου δώσει παιδί».

Η Γερόντισσα Αγνή της έφερε αντίρρηση.

«Όχι, θα σου δώσω βαμβακάκι με Άγιο Μύρο».

«Όχι», εσυνέχισε η Κ. «την κλωστή θα την έχω πάντα επάνω μου, ενώ το βαμβακάκι με την αλλαγή των ενδυμάτων δεν θα το έχω πάντα επάνω μου».

Με την επιμονή της Κ., η Γερόντισσα Αγνή, σταύρωσε μια κλωστή στην Μυροβλύτισσα Κυρία και την έβρεξε με Άγιο Μύρο, της την έδωσε και την έδεσε στη μέση της.
Η Παναγία έκανε το θαύμα της, εγύρισε στο σπίτι της, έμεινε έγκυος, το αδύνατον τοις ανθρώποις έγινε δυνατόν από την Κυρίαν Θεοτόκον.

Εγεννήθη ένα αγοράκι και το έφερε εδώ στην Παναγία. Ήρθε να προσκυνήση και να την ευχαριστήση που της χάρισε τέκνον. Κρέμασε και μια λίρα στην Παναγία δια να μείνει εις ένδειξιν του θαύματος.

Αφού η Παναγία δέχθηκε την σταυρωμένη κλωστή και βρεγμένη με Άγιον Μύρο από την εικόνα της και θαυματούργησε, δίνουμε εμείς την σταυρωμένη κλωστή και βρεγμένη με Άγιο Μύρο από τη θαυματουργό εικόνα της Παναγίας και σε άλλες γυναίκες για να τεκνοποιήσουν.

«Ιστορικό και Θαύματα Παναγίας Μαλεβή»,
Ανυσία Μοναχή
https://proseuxi.gr

Tuesday, May 15, 2018

Ο Ιεχωβάς που έγινε προσκυνητής ! ( θαύματα Παναγίας Μαλεβή )

Ένας Ιεχωβάς ταπεινός προσκυνητής της Μυροβλυζούσης θαυματουργής εικόνας της Παναγίας Μαλεβής

Ήταν καλοκαίρι, πλήθος προσκυνητών είχε κατακλείση το καθολικόν της Μονής μας και συνωστίζοντο ποιος θα προσκυνήσει την θαυματουργό εικόνα, την αναβλύζουσα Άγιον Μύρον. Ανάμεσα τους ένας άνδρας παρακολουθούσε τα πάντα με μεγάλην περιέργειαν, χωρίς να κάμει ούτε το σημείον του σταυρού, χωρίς ούτε να προσκυνήση, ούτε τίποτα, ο άνθρωπος αυτός ήταν στρατιωτικός.

Έφυγε αφού εσωτερικά έκαμε την διαπίστωσιν ότι το Άγιο Μύρο δεν είναι της Παναγίας αλλά ανθρώπινον κατασκεύασμα.

Το βράδυ εκείνο που γύρισε στο σπίτι του βλέπει ένα παράδοξο όραμα.

Βλέπει εμπρός του την Υπεραγίαν Θεοτόκον η οποία με αυστηρή φωνή του λέγει, τραβώντας τον από το αυτί: «Ποιος σε κατέστη ελεγκτήν στο σπίτι μου, ποιος είσαι εσύ που θα ειπής ότι το Μύρον δεν είναι δικό μου;»

Όταν πια του το απεκάλυψε η Μητέρα Παναγία επίστεψε. Και την επομένην Κυριακήν ζητούσε επιμόνως από τον κ. Δημήτριο να του κρατήση μίαν θέσιν για την Μαλεβή.
Ο κ. Δημήτριος απάντησε ότι δεν έχειν θέσιν, επειδή εγνώριζε ότι είναι Ιεχωβάς.

Εκείνος όμως επέμενε ότι θέλει οπωσδήποτε να έλθη στην Μαλεβή έστω και με καρεκλάκι. Τότε πια του είπε ο κ. Δημήτριος «εσύ είσαι Ιεχωβάς, τι να κάνης να έλθης στην Μαλεβή;»

«Την προγούμενη Κυριακή ήλθα ως περιηγητής, τώρα θα έλθω ως προσκυνητής και όχι απλός περιεγητής» απάντησε συντετριμμένος εις τον κ. Δημήτριο. Και ήλθεν εις την Μονήν, αλλά αυτήν την φοράν όχι μόνο προσεκύνησε ευλαβικά αλλά έγινε και κήρυξ του μεγίστου τούτου θαυματουργήματος.

Ιστορικόν και θαύματα Παναγίας Μαλεβή
Ανυσία Μοναχή
Ιερά Μονή Μαλεβής
σελ. 182-183

Friday, May 11, 2018

Θαύμα της Αγίας Παρασκευής


Ήμουν στον 7ο μήνα κύησης
όταν άρχισε να δακρύζει διαρκώς το δεξί μου μάτι. Ήταν πολύ ενοχλητικό και μου προκαλούσε ζάλη και εκνευρισμό η θολή όραση. Χειρούργος οφθαλμίατρος μου είπε πως είναι ήπιο σύμπτωμα μιας πάθησης επικίνδυνης, με θεραπεία δύσκολη συνήθως χειρουργική. Απόφραξη δακρυϊκού σωλήνα. Προσπάθησε να κάνει διάνοιξη με καθετηριασμό έτσι ώστε να αποφύγω το χειρουργείο. Το αποτέλεσμα ήταν αρνητικό.

Μου είπε να κάνω υπομονή να βάζω τοπική αντιβίωση και ότι πρέπει να χειρουργηθώ πριν πρηστεί και προχωρήσει η ζημιά. Οφθαλμίατρος δεύτερος με συμβούλεψε και αυτός ότι πρέπει να κάνω χειρουργείο οπωσδήποτε. Έτσι πηγα σε μεγάλη κλινική, να με δει ένας κορυφαίος χειρουργός που έχει κάνει εξειδίκευση σε θέματα δακρυϊκού σωλήνα. Μετά από ενδελεχή έλεγχο μου είπε πως πρέπει να χειρουργηθώ γιατί αν δεν το κάνω είναι θέμα χρόνου η μόλυνση, πράγμα επικίνδυνο μιας και είναι κοντά στον εγκέφαλο. Συγκεκριμένα μου είπε πως είναι τσιμεντωμένο και δεν ανοίγει.
Στο χειρουργείο θα έκανε παράκαμψη με ένα σωληνάκι απ” το δακρυϊκό πόρο ως τη μύτη και αυτό φυσικά σε συνεργασία με χειρούργο Ω.Ρ.Λ. Είναι κάτι που δεν μπορείς να αποφύγεις μιας και δεν υπάρχει άλλη μόνιμη θεραπεία. Επίσης αν μου πρηστεί το μάτι έστω και λίγο θα πάρω αμέσως τηλέφωνο για να μου δώσει βαρειά αντιβίωση γιατί όπως είπαμε είναι πολύ επικίνδυνο. Άρχισα να ψάχνω και μέσω γνωστού έρχομαι σε επαφή με μια κυρία που είχε περάσει το ίδιο το 2008 κάνοντας χειρουργείο στον Ευαγγελισμό και στα δυο μάτια. Μου είπε και κείνη ακριβώς ότι και οι προηγούμενοι γιατροί. Εκείνης μάλιστα κινδύνεψε η ζωή της και ταλαιπωρήθηκε με επαναλαμβανόμενα χειρουργεία για ένα χρόνο.

Ήταν Παρασκευή βράδυ (19-4-2013) όταν μου είπε «σε παρακαλώ για να μην περάσεις όσα πέρασα και κινδυνέψεις, μόλις σου πρηστεί έστω και λίγο φύγε για εφημερεύων νοσοκομείο. Της απάντησα πως απόψε έχει ήδη ξεκινήσει να πρήζεται, πως φοβάμαι και δεν ξέρω τι να κάνω. Δεν ήθελα να πάρω
ούτε βαρειά αντιβίωση ούτε χειρουργείο με γενική αναισθησία να κάνω, μιας και πια είχα γεννήσει και θήλαζα το μικρό μου αγοράκι. Το πρόβλημα όμως ήταν πολύ έντονο. Είχα ήδη 4 μήνες δακρύρροια, μου προκαλούσε ζαλάδα, θολή όραση και δυσκολευόμουν να φροντίσω το παιδί μου. Επίσης όταν το θήλαζα σκουπιζόμουν με χαρτί συνέχεια για να μην πέφτει πάνω στο μικρό.
Την άλλη μέρα Σάββατο (20-4-2013) ένιωθα πολύ χάλια. Το μάτι ήταν κόκκινο, γεμάτο τσίμπλες, είχε πρηστεί, είχε βαρύνει, δάκρυζε ασταμάτητα, έκαιγε και η όρασή μου ήταν ακόμη πιο θολή. Εκεί η υπομονή μου εξαντλήθηκε. Αρχισα να κλαίω και να λέω ότι ούτε το παιδί μου έχω καταφέρει να δω όπως είναι. Όλα τα βλέπω θολά και με ζαλίζουν τόσο καιρό. Τι θα κάνω…???
Ναι. Ξέρω ότι πρέπει να κάνω εγχείρηση, αλλά αυτό σημαίνει διακοπή θηλασμού, αφού θα κάνω ολική νάρκωση. Μου είπε τότε ο σύζυγός μου πως έχει κάνει τάμα στην Αγία Παρασκευή, να γίνω καλά χωρίς χειρουργείο και να προσευχηθώ κι εγώ.
Μπήκα στο ίντερνετ και διάβασα το βίο Της. Την παρακάλεσα κι ακούμπησα το μάτι μου πάνω στην εικόνα που υπήρχε στο ίντερνετ (στο σπίτι δεν είχαμε εικόνα Της).
Αμέσως ένιωσα δροσιά εκεί που έκαιγε το μάτι μου. Δεν ήθελα να πάρω το μάτι μου από την εικόνα της. Τέτοια ανακούφιση. Βέβαια σκέφτηκα πως είναι η ιδέα μου… Μετά από λίγη ώρα, παίρνω να θηλάσω το παιδί, κάτι που με στεναχωρούσε, καθώς όταν έσκυβα να το κοιτάξω, έτρεχε ποτάμι το δάκρυ μου πάνω του. Ο σύζυγός μου απέναντι μου συζητούσε για έναν τέταρτο χειρουργό οφθαλμίατρο, που θα πηγαίναμε μες τη βδομάδα και πως μπορεί να μη χρειαστεί γιατί η Αγία Παρασκευή θα κάνει το θαύμα! Σκέφτηκα μακάρι. Ξαφνικά (εκείνη τη στιγμή) με πιάνει μια έντονη καταρροή απο τη μύτη. Νόμισα πως κόλλησα ίωση και είπα ωχ Χριστέ μου μόνο αυτό μου έλειπε τώρα. Ακολούθησε ένα έντονο φτέρνισμα και ξάφνικά νιώθω ότι πνίγομαι από κάτι πίσω στο λαιμό μου. Στην προσπάθειά μου να ελευθερωθώ κάνω ένα χαα και πετάγεται από το στόμα μου ένα κομμάτι συμπαγές μήκους 5 εκατοστών, πλάτους 4 χιλιοστών (μέτρηση από ειδικό χάρακα χειρουργού που το είδε μετά) σαν σκουλήκι, που είχε το σχήμα του δακρυϊκού σωλήνα όπως είναι στις φωτογραφίες των βιβλίων που είχα διαβάσει σχετικά το τελευταίο διάστημα.
Τρομάξαμε και οι δυο και καταλάβαμε πως κάτι παράξενο έγινε. Εκείνη την ώρα ένιωσα έντονη δροσιά στο μάτι μου. Σταμάτησε να δακρύζει. Ξεπρήστηκε, έφυγε το βάρος, η θολή όραση, η ζάλη και η κολλώδης ουσία που σχημάτιζε τσίμπλες. Ναι. Καταλάβαμε τι έγινε και γονατίσαμε στη χάρη της Αγίας Παρασκευής (κάτι που νιώσαμε και κάναμε και οι δύο πρώτη φορά).
Έχουν περάσει τόσες μέρες και το μάτι μου είναι σαν να μην είχε ποτέ τίποτα. Κάθε πρωί που ξυπνάω σαστίζω συνειδητοποιώντας αυτό που έγινε. Οι γιατροί που επικοινώνησα μαζί τους ενθουσιάστηκαν. Με ρώτησαν τι έκανα πριν και πως αυτό δεν έχει ξαναγίνει στην καριέρα τους και ούτε υπάρχει στη βιβλιογραφία. Μάλιστα μου ζήτησαν να το φωτογραφίσουν και να πάρουν δείγμα μιας και δεν ξέρουν τη σύστασή του, για να το παρουσιάσουν σε οφθαλμολογικά συνέδρια! Είναι κανονικό εκμαγείο δακρυϊκού σωλήνα όπως είπαν. Με ευχαρίστησαν κιόλας γιατί αυτό όπως είπαν έχει επιστημονικό ενδιαφέρον. Επίσης παραδέχτηκαν πως έχω ιαθεί πλήρως! Πως αυτό δεν έχει ξαναγίνει και όταν τους είπα για την Αγία Παρασκευή, είπαν τι να πούμε συμβαίνουν κι αυτά. Εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά και έκαναν το σταυρό τους. Ευχαριστώ την Αγία Παρασκευή που με βοήθησε είναι πραγματικά δίπλα μας, μας ακούει τόσο τόσο εύκολα κι απλά.
(Όλο αυτό που μου συνέβη ξέρω πως πρέπει να το μοιραστώ. Έγινε για κάποιο λόγο. Δεν είμαι η εκλεκτή του Θεού. Δεν γνωρίζω πολλά για πολλούς Αγίους όπως δεν ήξερα και για την Αγία Παρασκευή και λυπάμαι γι αυτό). Τώρα έμαθα. Μας ακούν και μας αγαπούν.

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΖΑΧΑΡΙΑ ΕΤΩΝ 38

Tuesday, May 8, 2018

Θαύμα της Αγίας Αννας σε παιδί ....


Εγώ η ταπεινή δούλη του Θεού Κατερίνα Παύλου από την Λεμεσό Κύπρου, θα σας μιλήσω για ένα θαύμα του Θεού στο παιδί μου μέσω της Αγίας Άννας.
Έχω τρία παιδιά δύο κορίτσια και ένα αγόρι τον Ανδρέα. Θα σας μιλήσω για το γιο μου ο οποίος εξακολουθεί να βρίσκεται στη ζωή μόνο και μόνο γιατί το θέλησε ο Θεός. Στα είκοσι του χρόνια που είναι τώρα έχει πάθει τρία ατυχήματα με μηχανάκι. Την πρώτη φορά έσπασε το πόδι με αρκετούς μήνες στο γύψο. Τη δεύτερη φορά ενώ επέστρεφε από ένα εκκλησάκι (Παναγία η Καρμιώτισσα) όπου είχε ανάψει το καντήλι τον έβαλε κάτω από τους τροχούς φορτηγό. Και όμως επέζησε με μικρά σπασίματα. Και την τρίτη που θα σας μιλήσω ιδιαίτερα χτύπησε μετωπικά σε κεντρικό δρόμο της Λεμεσού με άλλο μηχανάκι που οδηγούσε άραβας.
Με χαμένες τις αισθήσεις και με σοβαρό κτύπημα στο κεφάλι «κρανιοεγκεφαλική κάκωση» μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Λεμεσού στην εντατική. Οι γιατροί δεν έδωσαν καμία πιθανότητα να ζήσει και μάλιστα ένας από αυτούς μου έλεγε αναμένουμε τον θάνατο του γιου σου από στιγμή σε στιγμή. Παρόλα αυτά ζούσε για 12 ημέρες και μονολογούσε συνέχεια μία φράση παρόλο που δεν ήταν παιδί της Εκκλησίας «Θεέ και Κύριε κάνε το θαύμα σου».
Εγώ παρόλο που βρισκόμουν σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση δεν έκανα τίποτα άλλο από το να βρίσκομαι κοντά του και να προσεύχομαι με μία κρυφή ελπίδα ότι ο Θεός δεν θα μου τον έπαιρνε. Να φανταστείτε ότι δεν τον μεταφέρανε στο νοσοκομείο Λευκωσίας γιατί όπως λέγανε δεν είχε καμία πιθανότητα να ζήσει.
Μετά από μεσολάβηση κάποιου γείτονα (ο Θεός να τον έχει καλά) στον Υπουργό Υγείας, στην δωδέκατη ημέρα μεταφέρθηκε στην εντατική του νοσοκομείου Λευκωσίας όπου υπήρχαν γιατροί νευροχειρούργοι. Του έδωσαν συγκεκριμένη αγωγή και περίμεναν τα αποτελέσματα. Η κατάσταση του παιδιού μου (εγκεφαλικό οίδημα) μέρα με τη μέρα χειροτέρευε. Στην ενδέκατη ημέρα (που βρισκόταν στο νοσοκομείο Λευκωσίας) οι γιατροί μου δήλωσαν ότι θα τον εγχείριζαν στο κεφάλι γιατί είχε πρηστεί τόσο ο εγκέφαλος που δεν χωρούσε στο κρανίο. Με την επέμβαση αυτή ή θα πέθαινε ή θα έμενε φυτό.
Την ίδια ημέρα και πριν γίνει η επέμβαση που είχε αποφασιστεί, ο γιος μου άρχισε να χασμουριέται συνέχεια για μιάμιση ημέρα. Είχα ακούσει ότι αυτά τα περίεργα χασμουρητά όταν συμβαίνουν σε άνθρωπο καθαρίζει από τα κακά πνεύματα και ήλπιζα ότι κάτι καλό θα συνέβαινε στο γιο μου. Και πράγματι μετά την μιάμιση ημέρα χασμουρητών ξαφνικά σηκώνεται το παιδί μου και ρωτάει «Τι έγινε γιατί είμαι εδώ; Θέλω να πάω στο σπίτι μου». Σε δύο ημέρες βγήκε από το νοσοκομείο και γυρίσαμε στο σπίτι μας στη Λεμεσό.
Τώρα που σας μιλώ έχει περάσει ένας χρόνος. Σε όλο αυτό το διάστημα έπαιρνε κάποια αγωγή την οποία θα σταματήσουμε σε λίγες ημέρες. Έχουν κάνει στο παιδί μου δύο εγκεφαλογραφήματα που έχουν δείξει ένα φυσιολογικό εγκέφαλο. Ο γιος μου είναι πολύ καλά έχει χάσει μόνο την γεύση και όσφρηση του. Αυτά βέβαια δεν είναι τίποτα μπροστά στον θάνατο. Μου είχαν πει επίσης ότι ίσως μελλοντικά πάθει επιληψία αλά εγώ πιστεύω ότι αφού επενέβηκε ο Θεός και τον έσωσε δεν θα τον αφήσει να πάθει τίποτα.
Ήξερα λοιπόν ότι από θαύμα ο γιος μου σώθηκε, δεν ήξερα όμως ποιος Άγιος είχε μεσολαβήσει στον Κύριο. Αλλά το έμαθα και αυτό πολύ γρήγορα. Την ημέρα που συνήλθε ο γιος μου μετά τα περίεργα χασμουρητά μου τηλεφώνησε ο αδελφός μου που έμενε στη Λάρνακα να ρωτήσει για το παιδί. Μόλις έμαθε ότι συνήλθε ξαφνικά και είναι καλά μου είπε ότι το προηγούμενο βράδυ που είχε περάσει από το Εκκλησάκι της Αγίας Άννας κοντά στα Πυργά και κατέβηκε να προσευχηθεί για το γιο μου άκουσε τη φωνή της Αγίας Άννας να του λέει «Θα τον θεραπεύσω όπως θεράπευσα και σένα» (είχε κάνει ο αδελφός μου εγχείρηση καρδιάς).
Απόψε γράφω αυτό το συμβάν και αύριο 25 lουλίου 2003 είναι η κοίμηση της Αγίας Άννας. Θα πάρω και τον γιο μου και θα πάμε πρωί πρωί εκκλησία, θα κάνω και την εορτή της όπως βέβαια και στις 9 Δεκεμβρίου. Είναι το λιγότερο που έχω να κάνω για την Αγία Άννα. Ο Θεός να έχει όλο τον κόσμο καλά όπως και τα παιδιά μου και να μας δυναμώνει την πίστη. Αμήν.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΥΛΟΥ ΛΕΜΕΣΟΣ- ΚΥΠΡΟΣ

Friday, May 4, 2018

Για τους δώδεκα αναχωρητές..( Μεγάλο Γεροντικό )



Δώδεκα αναχωρητές άγιοι, σοφοί και πνευματικοί άνθρωποι, συγκεντρώθηκαν κάποτε και ζήτησαν να ομολογήσει ο καθένας όσα κατόρθωσε στο κελί του και ποια ήταν η πνευματική του άσκηση.

Ο πρώτος, ο μεγαλύτερος στην ηλικία, είπε:

«Αδελφοί, εγώ από τη στιγμή που άρχισα να ζω ησυχαστική ζωή σταύρωσα όλο τον εαυτό μου απέναντι στα εξωτερικά πράγματα, έχοντας στον νου μου αυτό που είναι γραμμένο:
Να σπάσουμε τους δεσμούς που μας συνδέουν μαζί τους και να ρίξουμε από πάνω μας τον ζυγό τους.
Έτσι, έκανα ένα τείχος ανάμεσα στην ψυχή μου και στα σωματικά πράγματα και αναλογίσθηκα ότι, όπως αυτός που είναι μέσα από το τείχος δεν βλέπει αυτόν που στέκεται έξω, με τον ίδιο τρόπο και σύ μη θελήσεις να βλέπεις τα πράγματα πού έχουν σχέση με τα έξω.
Αλλά να έχεις στραμμένη την προσοχή σου στον εαυτό σου, αναμένοντας κάθε μέρα με ελπίδα τον Θεό.
Έτσι θεωρώ τις πονηρές επιθυμίες φίδια και απόγονους από οχιές, και όταν τις αισθάνομαι να ξεφυτρώνουν στο νου μου, τις ξηραίνω με φοβέρες και οργή.
Ακόμη, δεν σταμάτησα ποτέ να τα βάζω με το σώμα μου και με την ψυχή μου, για να μην εκτραπούν σε τίποτε ανάρμοστο». 

Ο δεύτερος είπε:
«Εγώ από τότε που αρνήθηκα τον κόσμο, είπα στον εαυτό μου:

Σήμερα αναγεννήθηκες, σήμερα άρχισες να δουλεύεις στον Θεό, σήμερα άρχισες να κατοικείς εδώ σαν ξένος.
Έτσι κάθε μέρα να αισθάνεσαι, σαν ένας ξένος και ότι αύριο θα φύγεις». 

Ο τρίτος είπε:
«Εγώ από το πρωί ανεβαίνω στον Κύριό μου, και αφού τον προσκυνήσω, πέφτω με το πρόσωπο κάτω και εξομολογούμαι τα αμαρτήματά μου. Έπειτα κατεβαίνοντας προσκυνώ τους αγγέλους του και τους παρακαλώ να ικετέψουν τον Θεό για μένα και για ολόκληρη την κτίση.
Αφού το κάνω αυτό, κατεβαίνω στην άβυσσο και ό,τι κάνουν οι Ιουδαίοι, όταν πηγαίνουν στα Ιεροσόλυμα, πού σχίζουν τα ενδύματά τους και κλαίνε και πενθούν για τη συμφορά που βρήκε τους πατέρες τους, αυτό κάνω κι εγώ.
Περιπλανιέμαι στους τόπους της κόλασης, βλέπω τα δικά μου μέλη (δηλαδή τους εκεί άλλους χριστιανούς) να βασανίζονται και κλαίω μ΄αυτούς που κλαίνε». 

Ο τέταρτος είπε:
«Εγώ έτσι νιώθω, σαν να κάθομαι με τον Κύριο και τους Αποστόλους του στο όρος των Ελαιών.
Είπα στον εαυτό μου: από δω και πέρα κανέναν συγγενή να μην ξέρεις, αλλά πάντοτε να βρίσκεσαι μ΄αυτούς, να τους αναζητάς και να μιμείσαι τον καλό τρόπο της ζωής τους, όπως η Μαρία που καθόταν κοντά στα πόδια του Κυρίου και άκουγε τα λόγια του:
«Να γίνετε άγιοι, γιατί εγώ είμαι άγιος.
Να γίνετε σπλαχνικοί και τέλειοι, όπως ο Πατέρας σας είναι τέλειος.
Να διδαχτείτε από μένα ότι είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά». 

Ο πέμπτος είπε:
«Εγώ κάθε φορά βλέπω αγγέλους να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν για την πρόσκληση των ψυχών.
Και πάντοτε, περιμένοντας το τέλος μου, λέω:
Είναι έτοιμη η καρδιά μου, Θεέ μου». 

Ο έκτος είπε:
«Εγώ καθώς κάνω την πνευματική μου εργασία στο κελί, νομίζω ότι ακούω από τον Κύριο αυτά τα λόγια:
Να κοπιάστε για μένα κι εγώ θα σας αναπαύσω, ακόμη λίγο να αγωνιστείτε και θα σας δείξω τη σωτηρία και τη δόξα μου.
Αν με αγαπάτε, αν είσαστε παιδιά μου, σαν Πατέρα που παρακαλάει, να αισθανθείτε για μένα σεβασμό, αν είστε αδελφοί μου, να με σεβαστείτε όπως εκείνον που υπέμεινε πολλά για σας.
Αν είσαστε πρόβατά μου, να ακούστε τη φωνή του ποιμένα, αν είστε δούλοι μου, να ακολουθήσετε τα παθήματα του δεσπότη σας». 

Ο έβδομος είπε:
«Εγώ αυτά τα τρία μελετώ συνεχώς και λέω αδιάκοπα στον εαυτό μου: πίστη, ελπίδα, αγάπη, για να χαίρομαι με την ελπίδα, να στηρίζομαι με την πίστη, και με την αγάπη να μη λυπήσω ποτέ κανένα». 

Ο όγδοος είπε:
«Εγώ βλέπω τον διάβολο να πετάει ζητώντας ποιον να καταπιεί.
Όπου κι αν πάει, βλέπω με τα εσωτερικά μάτια, και αναφέρομαι ικετευτικά στον Δεσπότη μου Χριστό εναντίον του, ώστε να μείνει άπρακτος και να μην μπορέσει να κάνει τίποτε σε κανέναν, ιδίως σ΄αυτούς που φοβούνται τον Θεό».

Ο ένατος είπε:
«Εγώ όταν κάνω την πνευματική μου εργασία, βλέπω την εκκλησία των νοερών δυνάμεων κι ανάμεσά τους τον Κύριο της δόξας να λάμπει περισσότερο απ΄όλους.
Όταν με βρει ακηδία, ανεβαίνω στους ουρανούς και βλέπω την έξοχη ωραιότητα των αγγέλων κι ακούω τους ύμνους που ανυψώνουν ακατάπαυστα στον Θεό, καθώς και τη μελωδία τους.
Υψώνομαι με τους ήχους και τη φωνή και τη μουσικότητά τους, ώστε να νιώσω αυτό που είναι γραμμένο:
«Οι ουρανοί διηγούνται τη δόξα του Θεού» και όλα τα επίγεια τα θεωρώ στάχτη και σκουπίδια».

Ο δέκατος είπε:
«Εγώ πάντοτε βλέπω κοντά μου τον φύλακα άγγελό μου και προσέχω τον εαυτό μου, έχοντας στο μυαλό μου αυτό που έχει γραφεί:
«Έβλεπα μπροστά μου τον Κύριο πάντοτε, ότι στέκεται στα δεξιά μου, για να μην κλονισθώ από τη θέση μου».
Φοβούμαι λοιπόν αυτόν που παρακολουθεί την πορεία μου. Διότι τον βλέπω κάθε μέρα να ανεβαίνει στον Θεό και να παρουσιάζει τα έργα και τα λόγια μου». 

Ο ενδέκατος είπε:
«Εγώ προσωποποίησα τις αρετές, όπως π.χ. την εγκράτεια, τη σωφροσύνη, τη μακροθυμία, την αγάπη κι έστησα τον εαυτό μου ανάμεσά τους ώστε να με περικυκλώσουν αυτές.
Κι όπου κι αν πάω, λέω στον εαυτό μου:
«Πού είναι οι παιδαγωγοί σου;
Μην αδιαφορήσεις, μην ακηδιάσεις, αφού παντοτινά αυτές τις έχεις δίπλα σου, όποια αρετή θέλεις κοντά σου είναι, και καλά λόγια θα πουν στον Θεό για σένα, ότι δηλαδή βρήκαν σε σένα ανάπαυση».


Ο δωδέκατος είπε:

«Εσείς, Πατέρες, έχοντας φτερούγες από τον ουρανό, αποκτήσατε ουράνια ζωή. Κι αυτό καθόλου παράξενο δεν είναι, σας βλέπω να στέκεστε ψηλά λόγω των έργων σας και να επιδιώκετε τα ουράνια.
Με δύναμη μάλιστα μετακινείστε απ΄τη γη εσείς που αποξενωθήκατε εντελώς απ΄αυτήν.
Πώς να σας ονομάσω; Επίγειους αγγέλους ή ουράνιους ανθρώπους;
Εγώ κρίνοντας τον εαυτό μου τόσο ανάξιο ακόμη και να ζει, βλέπω μπροστά μου τις αμαρτίες μου.
Όπου κι αν πάω, όπου κι αν στραφώ τις βλέπω να προχωρούν πρίν από μένα.
Στα καταχθόνια καταδίκασα τον εαυτό μου.
Λέω «Θα είμαι μαζί μ΄αυτούς που μου αξίζει. Μ΄αυτούς ύστερα από λίγο θα με κατατάξουν».
Βλέπω εκεί θρηνητικές κραυγές και δάκρυα, που δεν σταματούν ποτέ και είναι ανεκδιήγητα.
Βλέπω κάποιους να τρίζουν τα δόντια και να πηδούν μ΄όλο τους το σώμα και να τρέμουν απ΄το κεφάλι μέχρι τα πόδια.
Πέφτω με το πρόσωπο κάτω και ρίχνοντας στάχτη στο κεφάλι μου ικετεύω τον Θεό να μη δοκιμάσω εκείνες τις συμφορές.
Βλέπω και μια θάλασσα από φωτιά να παφλάζει και να φυσομανάει εδώ κι εκεί και να βρυχιέται, σε σημείο πού να νομίζει κανείς ότι τα κύματα της φωτιάς φτάνουν μέχρι τον ουρανό.
Και μέσ΄στη φοβερή αυτή θάλασσα αμέτρητους ανθρώπους ριγμένους από άγριους αγγέλους, και όλοι μαζί εκείνοι οι άνθρωποι με μια φωνή να βγάζουν δυνατές κραυγές και να κράζουν με ισχυρούς θρήνους και φωνές τέτοιες, πού κανείς δεν έχει ακούσει.
Σαν ξερά χόρτα όλοι να καίγονται, και οι οικτιρμοί του Θεού να φεύγουν μακριά απ΄αυτούς, για τις αμαρτίες τους.
Τότε θρηνώ το γένος των ανθρώπων, πώς τολμά να μιλήσει ή να δίνει την προσοχή του σε κάτι εφήμερο, αφού τόσο μεγάλα κακά περιμένουν τον κόσμο.
Με τέτοιους λογισμούς κρατώ το πένθος στην καρδιά μου, κρίνοντας τον εαυτό μου ανάξιο για τον ουρανό και τη γη, και πραγματοποιείται σε μένα ο λόγος της Γραφής: Τα δάκρυά μου έγιναν για μένα ψωμί μέρα και νύχτα». Αυτά είναι τα κατορθώματα των σοφών και πνευματικών Πατέρων.
Μακάρι κι εμείς να δείξουμε στους άλλους μια ζωή άξια να την θυμούνται, για να ευχαριστήσουμε τον Δεσπότη μας Χριστό, αφού γίνουμε τέλειοι και αψεγάδιαστοι.


ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ Η ΔΟΞΑ!!!

Από το μεγάλο Γεροντικό

Wednesday, May 2, 2018

Ὁ δαιμονισμένος. Μία ἀληθινή περιγραφή

               
Σε ιερή Μονή της Λάρισας όπου βρισκόταν ένας δαιμονισμένος συνέβη το έξης:


Κατά την στιγμή πού ο δαιμονισμένος βρισκόταν στον περίβολο της Μονής άρχισε σαρκαστικά να γελά και να λέγη: «Καλώς τες μου, καλώς τες μου, καλώς τις αδελφούλες μου».
Ο ιερέας της Μονής, ο όποιος δεν έβλεπε κανέναν, ερωτά το Δαιμόνιο- «Τί συμβαίνει; Σε ποιόν λες καλώς τες μου;» Και ό δαιμονισμένος απαντά- «Τώρα σε λίγο θα δεις».


Τί θα δώ, άπαντά ο ιερέας.
«Θα δεις τις τρεις αδελφούλες μου».
Και πράγματι, εκείνη την στιγμή προβάλλουν στο ύψωμα κατευθυνόμενες στην Μονή τρεις γυναίκες. Μόλις τις είδε ο ιερέας κατάλαβε ότι για αυτές μιλούσε το Δαιμόνιο, και αφού γύρισε προς αυτό λέγει- «Τρισκατάρατε, δεν ντρέπεσαι τά πλάσματα του Θεού να τά λες αδελφές σου;»


Και ο Διάβολος- «Μα πώς είναι του Θεού, αφού εμείς καθόμαστε στο κεφάλι τους»!
Ό Ιερέας οργίστηκε και άρχισε να επιτιμά το Δαιμόνιο και να το εξορκίζει στο όνομα του Ιησού Χριστού να σιωπήση. Το δε Δαιμόνιο φώναξε περισσότερο, σε τέτοιο βαθμό πού το άκουσαν και οι γυναίκες πού είχαν πλησιάσει και σταμάτησαν.


Φώναζε και έλεγε: «Δεν βλέπεις παπά τά αδέλφια μου, πού είναι επάνω στα κεφάλια τους».
Ο ιερέας όμως επέμενε λέγοντας- «Μα κατηραμένε πώς είναι στην κεφαλή των πλασμάτων του Κυρίου τά αδέλφια σου, οι Δαίμονες;»

Και ο Διάβολος συνεχίζει- «Μα δεν γνωρίζεις παπά, ότι από τότε πού κατορθώσαμε και έφυγε η Αγία Τριάς από το κεφάλι τών γυναικών καθόμαστε πλέον εμείς;»

Ποιά Αγία Τριάς Σατανά;
-Μα παπά, δεν γνωρίζεις ότι οι τρεις πλεξούδες τών γυναικών πού πλέκουν την κοτσίδα τους συμβολίζει την Αγία Τριάδα; Τότε τί παπάς είσαι;

Από τότε πού καταφέραμε με την μόδα και έκοψα- με τά μαλλιά τών γυναικών και βγάλαμε αυτήν την «τριάδα», από εκεί πού δεν μπορούσαμε να την βλέπουμε, καθίσαμε εμείς και κάνουμε ότι θέλουμε. Και συνεχίζοντας πρόσθεσε. Μα δεν βλέπεις ακόμη παπά πού κάθε ημέρα τις αλλάζουμε χτένισμα και κόψιμο; Δεν καταλαβαίνεις ότι είναι δική μας δουλειά αυτή και όχι του Θεού; Ο Θεός μια φορά έφτιασε, εμείς κρημνίζουμε και φτιάνουμε κάθε ημέρα. Λυπούμαι πού είσαι και παπάς- και λες ότι έχεις πρόβατα τά αδέλφια τά δικά μας.

Οι γυναίκες αφού άκουσαν την ομολογία αυτή του Διαβόλου δεν μπήκαν στην Μονή αλλά αναχώρησαν. Ακούτε κυρίες; Ακούτε δεσποινίδες; Ακούτε κύριοι και αδελφοί;

Όποιος έχει αυτιά για να ακούη, ας ακούσει, όχι τί λέγει πλέον ό Θεός, άλλ’ αυτός ο Διάβολος.
http://agiameteora.net