Saturday, February 25, 2017

Ο Aγιος Παΐσιος συνιστούσε πολύ να διαβάζουν οι χριστιανοί κάθε μέρα το Θεοτοκάριο. ( Άγιος Παΐσιος )




Ο Άγιος Παΐσιος, όταν ήθελε να πάει να προσευχηθεί στην Παναγία, έκοβε λίγα αγριολούλουδα έξω από την καλύβη του και τα πήγαινε στην Εικόνα Της.

«Πώς να πάω με άδεια χέρια να Την παρακαλέσω;», έλεγε.

Ήθελε, ο άγιος Γέροντας, να πηγαίνουμε αφιερώματα στην Παναγία, ό,τι έχει ο καθένας. Έλεγε μάλιστα για κάποιον που πήγε στην Μονή των Ιβήρων, για να προσκυνήσει την Παναγία την Πορταΐτισσα. Η Εικόνα αυτή είναι γεμάτη με φλουριά. Σκανδαλίσθηκε κάπως ο προσκυνητής και είπε, όταν έφευγε:
«Παναγία μου, εγώ ήθελα να σε δω απλή και όχι με φλουριά». Στο δρόμο όμως τον έπιασε ένας πόνος δυνατός και έμεινε εκεί, στην μέση του δρόμου, ζητώντας βοήθεια από την Παναγία.
«Παναγία μου, έλεγε, κάνε με καλά και θα Σου φέρω δυό φλουριά».
Τότε του παρουσιάσθηκε η Παναγία, τον έκανε καλά και του είπε:
«Έτσι μου τα φέραν τα φλουριά, δεν τα ζήτησα εγώ»!

Ο Άγιος γέροντας Παΐσιος ήθελε να «συγγενεύουμε» με την Παναγία. Και συγγενεύουμε με την Παναγία – έλεγε –, με την ταπείνωση, γιατί η Παναγία ήταν ταπεινή.

Ας σκεφθούμε: Όταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ Της είπε ότι θα γεννήσει τον Υιόν του Θεού, τον Μεσσία, Αυτή ονόμασε τον Εαυτό Της «δούλη Κυρίου». «Ιδού η δούλη Κυρίου – είπε στον αρχάγγελο –, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου»! Και η Ίδια πάλι εμεγάλυνε τον Κύριο λέγοντας, «ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού». Για την ταπείνωσή Της η Παναγία κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος.

Ο άγιος Ανδρέας της Κρήτης, λέγει σε ένα τροπάριό του σ᾽ Αυτήν: «Χαίροις μετά Θεόν η Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα»!
Πρέπει να προσευχόμαστε, χριστιανοί μου, στην Παναγία ανοίγοντας την καρδιά μας σ᾽ Αυτήν, μιλώντας Της ελεύθερα, γιατί είναι η Μάνα μας. Μα, μαζί με την καρδιακή αυτή δική μας προσευχή, πρέπει να λέγουμε στην Παναγία και τις προσευχές και τα τροπάρια που θέσπισαν οι άγιοι Πατέρες γι᾽Αυτήν. Οι καλύτερες προσευχές στην Παναγία είναι οι Παρακλητικοί Κανόνες σ᾽Αυτήν και οι Χαιρετισμοί.
Ο άγιος Γέροντας Παΐσιος συνιστούσε πολύ να διαβάζουν οι χριστιανοί κάθε μέρα το Θεοτοκάριο.
Το Θεοτοκάριο είναι μιά μεγάλη Συλλογή 62 Κανόνων προς την Υπεραγία Θεοτόκο, που τους συγκέντρωσε ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης από χειρόγραφα του Αγίου Όρους. Είναι υπέροχα, χριστιανοί μου, τα τροπάρια των Κανόνων αυτών και βοηθάει πολύ την ψυχή μας να διαβάζουμε από την Συλλογή αυτή, όσο μπορούμε κάθε μέρα.

Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε σε κάποια Μοναχή: «Να διαβάζεις κάθε μέρα το Θεοτοκάριο. Αυτό θα σε βοηθήσει πολύ να αγαπήσεις την Παναγία. Και να δεις η Παναγία μετά!...Θα σου δώσει μεγάλη παρηγοριά»!
«Και πότε να διαβάζω το Θεοτοκάριο», τον ρώτησε αυτή η Μοναχή. «Το βράδυ ή το πρωί;».
«Καλύτερα τις πρωινές ώρες – της απήντησε ο Γέροντας –, ώστε αυτά που διαβάζεις, να τα έχεις στο νου σου όλη την ημέρα. Το Θεοτοκάριο πολύ βοηθάει. Θερμαίνεται η καρδιά και συγκινείται».
Και μνημόνευε ο άγιος Γέροντας Παΐσιος τον Αγιορείτη παπα-Κύριλλο, τον Ηγούμενο της Μονής Κουτλουμουσίου, που δεν μπορούσε να συγκρατηθεί από τους λυγμούς και τα δάκρυα, όταν διάβαζε το Θεοτοκάριο!

Monday, February 20, 2017

Χαιρετισμοί εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον ( Αγίου Νεοφύτου του Εγκλείστου )


Χαίρε Θρόνε βαστάζων τον βασιλέα της δόξης, ον άνω τα Χερουβείμ ατενίσαι ου δύνανται.

Χαίρε υψηλοτέρα των ουρανίων ταγμάτων, ως χωρήσασα τον τούτοις αχώρητον και βαστάσασα τον τούτοις αθεώρητον.

Χαίρε θεοκατόρθωτε πρώτε ουρανέ, εν ω κατοικεί το ανέσπερον φως.

Χαίρε στερέωμα, εξ ου ο της δικαιοσύνης ήλιος ανέτειλεν.

Χαίρε άδυτε ήλιε, δι΄ ου κατηυγάσθη της οικουμένης το πέρατα.

Χαίρε σελήνη παμφώτιστε, δι’ ής το της απιστίας απελήλαται σκότος, και το της πίστεως φως αντεισήχθη.

Χαίρε το των ποικίλων αστέρων πολυπλάσιον φέγγος.

Χαίρε, δι΄ ης ηνοίχθησαν πύλαι ουράνιαι, και πύλαι του άδου και μοχλοί συνετρίβησαν.

Χαίρε σίφων ουράνιε, δι΄ ης βροτοί ανειλκύσθησαν άνω.

Χαίρε δροσοφόρε νεφέλη, εξ ης κατηρδεύθη της γης τα πληρώματα.

Χαίρε τόξον νεφέλης, σημείον Θεού καταλλαγής προς ανθρώπους.

Χαίρε αδιόδευτε πύλη, εν η διώδευσεν ο της μεγάλης βουλής Άγγελος και κεκλεισμένην εφύλαξε.

Χαίρε κλίμαξ ουράνιε, δι΄ ης κατήλθεν επί της γης ο υπεράνω των ουρανών.

Χαίρε η του αρχιπάτορος και της προμήτορος Εύας το επιτίμιον λύσασα.

Χαίρε του άνθους της αφθαρσίας παράδεισε λογικέ.

Χαίρε πηγή αναβαίνουσα εξ Εδέμ, ποτίζουσα τον παράδεισον, δηλονότι την εκκλησίαν του Θεού και των πιστών τα συστήματα.

Χαίρε θύρα του παραδείσου, η τους πιστούς εισάγουσα, τους δε απίστους εκτρέπουσα.

Χαίρε η άσπορος άρουρα, εξ ης ο ζωηφόρος εξανέτειλεν άσταχυς.

Χαίρε θάλασσα, η μεγάλη και ευρύχωρος, εν η κατέπλευσεν ο Κυβερνήτης των όλων.

Χαίρε άλας των αρετών, το τον κόσμον αλίσαν.

Χαίρε πλοίον θεοκυβέρνητον, ουρανίων αγαθών υπεργέμον.

Χαίρε λιμήν σωτηρίας και τείχος ακράδαντον.

Χαίρε πύργος ισχύος, από προσώπου εχθρού φυλάττων ατρώτους τους εν σοι καταφεύγοντας.

Χαίρε φωτοφόρε της ημέρας νεφέλη, και της νυκτός διαυγέστστε και πυρφώτιστε στύλε.

Χαίρε σκηνή αγία και πλατυτέρα ουρανών, εν η ελάλησεν ανθρώποις ο Θεός.

Χαίρε Θεοτίμητε πλαξ, γραφείσα δακτύλω Θεού.

Χαίρε αγία κιβωτέ, ένδοθεν φέρουσα τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου.

Χαίρε στάμνε του μάννα. Χαίρε ράβδος Ααρών.

Χαίρε γη της επαγγελίας. Χαίρε γη ρέουσα μέλι και γάλα.

Χαίρε γη των πραέων. Χαίρε πηγή της ζωής.

Χαίρε πηγή ύδατος αλλομένου. Χαίρε Θεόβρυτε ποταμέ. Χαίρε κρήνη αγία.

Χαίρε σάλπιγξ Θεού. Χαίρε πτώσις απίστων.

Χαίρε στήριγμα των πιστευόντων τω τόκω σου.

Χαίρε πόλις Θεού. Χαίρε Σιών αγία, οίκημα Θεού.

Χαίρε θεοχώρητε ναέ.

Χαίρε αγία κιβωτέ, αναχαιτίζουσα πάλαι Ιορδάνου το ρείθρον.

Χαίρε χρυσούν θυμιατήριον. Χαίρε τράπεζα.

Χαίρε λυχνία. Χαίρε λαμπάς του αδύτου φωτός.

Χαίρε λεωφόρε της άνω βασιλείας, ην δοξάζουσιν Άγγελοι ως ανωτέραν αυτών και εκ δεξιών εστώσαν του Βασιλέως της δόξης, δουλικώς παρεστώσαν και μητρικώς ικετεύουσαν, βασιλικώς δε διαλάμπουσαν, ως προείπε Δαβίδ, εν κροσσωτοίς χρυσοίς και ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένην, πεποικιλμένην.

Χαίρε κράτος της κάτω βασιλείας, ήν λιτανεύουσιν οι πλούσιοι του λαού, ήν προστάτιν προβάλλονται πάντες, βασιλείς τε και ιερείς, αρχιερείς και μοναζόντων πληθύς, σοφών τε και ιδιωτών δυσεξαρίθμητα πλήθη.

Χαίρε πόλεων δόξα. Χαίρε κωμών σωτηρία.

Χαίρε νήσων το σθένος. Χαίρε μοναζόντων η ελπίς.

Χαίρε καλλονή του Ιακώβ. Χαίρε θυγάτηρ Δαβίδ.

Χαίρε καρπός των δικαίων Ιωακείμ και Άννης.

Χαίρε των περάτων ο ακένωτος θησαυρός.

Χαίρε της Κύπρου η ακοίμητος φύλαξ, χαίρε της Πάφου το μέγιστον φρούριον.

Χαίρε των πιστών εξίλασμα βέβαιον.

Χαίρε καταφύγιον πάντων ανθρώπων και της εμής ταπεινότητος.

Αλλά πώς δυσωπήσω, πως εξυμνήσω, πώς μεγαλύνω το κράτος σου, Δέσποινα; εκαρδίωσας ημάς, εκαρδίωσας, ως έφη Σολομών εν τοίς Άσμασι. Σε εν ουρανώ μεγαλύνουσιν Άγγελοι· σε επί γής των ανθρώπων δυσωπούσι τα πλήθη· σε τρέμουσι των δαιμόνων το στίφη. Σύ και το κάλλος της παρθενίας εφαίδρυνας, και την γένναν εδόξασας· σύ το γυναικείον γένος ηυλόγησας, και των ανδρών το γένος εκάθηρας και Θεώ προσήγαγες· σύ, ως καθαρά και άμωμος, τους καθαρούς αποδέχει ως φιλάγαθος, και τους μή καθαρούς καθαρθήναι ως ελεήμων εφίεσαι. Κάθαρον ημάς, φώτισον ημάς, οδήγησον ημάς είς αιώνιον ζωήν.

Χαίρε ακατάφλεκτε βάτε Μωσαϊκής οπτασίας και θεία φωνή, σαφηνίζουσα Θεού προς ανθρώπους παράδοξον ένωσιν.

Χαίρε Αββακούμ το δασύ και κατάσκιον όρος.

Χαίρε όρος άγιον, όρος πίον, κατά Δαυΐδ, όρος ό ευδόκησεν ο Θεός κατοικείν εν αυτώ.

Χαίρε όρος Δανιήλ, εξ ου ετμήθη λίθος άνευ χειρός, και επάταξε την είκόνα της απιστίας εις τέλος.

Χαίρε ην προεικόνισε των Χαλδαίων η κάμινος, ασινείς τους παίδας διατηρήσασα· και σε γάρ το πύρ της θεότητος διετήρησεν άφθορον.

Χαίρε ότι, ω παρίστανται χίλιαι χιλιάδες και μύριαι μυριάδες, Αυτός ως υετός επί πόκον κατήλθεν εν μήτρα σου.

Χαίρε νομικών τύπων και σκιών το αληθέστατον πλήρωμα.

Χαίρε πάσης θαυματουργίας η αρχή και το τέλος.

Χαίρε Μήτερ Θεού, το μέγα τούτο και εξαίσιον άκουσμά τε και θέαμα.

Χαίρε ω Θεοχώρητε και Θεοδόξαστε Δέσποινα, ότι διά σου σταλάξουσι τα όρη γλυκασμόν και οι βουνοί αγαλλίασιν.

Χαίρε μυροθήκη αγία, ευωδάζουσα, τα σύμπαντα και εις οσμήν μύρου σου δραμούμεθα οι προς σε καταφεύγοντες.

Χαίρε ξύλον αλόης λογικόν ευωδέστατον, η τον ουρανόν και την γήν ευωδιάσασα, και την δυσώδη απιστίαν αφανίσασα.

Χαίρε φίλεργος μέλισσα, κοσμηθείσα τα άνθη των αρετών, και συλλαβούσα τον Κύριον.

Χαίρε σύμμηλον άγιον, ένδον φέρον την του κόσμου γλυκύτητα.

Χαίρε το μέλι της χάριτος, καταγλυκαίνον τα σύμπαντα.

Χαίρε θεοτίμητε θήκη, παντοίων αρωμάτων πληρέστατε.

Χαίρε των παρθένων το κλέος, των μιγάδων η βοήθεια, των ορφανών και πτωχών η θεία παράκλησις.

Χαίρε Νύμφη Πανάμωμε του Παντάνακτος Χριστού και Θεού των όλων.

Χαίρε παστάς ωραιοκόσμητε του αθανάτου Νυμφίου.

Χαίρε κλίνη αγία, βαστάζουσα όν βαστάζει τα Χερουβίμ, και χωρούσα εν γαστρί τον αχώρητον Θεόν.

Χαίρε των θλιβομένων παραμυθία, και ευφραινομένων η χαρμοσύνη.

Χαίρε πλεόντων η κυβέρνησις, και πεζοπορούντων η ενίσχυσις.

Χαίρε τρυγών η φιλέρημος, ερημίας τον κόσμον λυτρώσασα.

Χαίρε αγία χελιδών, δι’ ης το σωτήριον έαρ προς ημάς παρεγένετο.

Χαίρε αηδών καλλικέλαδε, κελαδούσα τρανώς και προφητεύουσα ένδοξα.

Χαίρε η παντοίων αγαθών προσαγωγή, και παντοίων κακών απολύτρωσις.

Χαίρω καγώ, Πανακήρατε και Θεοχαρίτωτε Δέσποινα, ως τα σα μεγαλεία διανοούμενος, και αμυδρώς οπτριζόμενος το θείον κάλλος σου, Μητροπάρθενε· και χαίρων προσφεύγω τη σκέπη σου, το τελευταίον τούτο προσάγων σοι «Χαίρε»:

Χαίρε αγνή περιστερά και υπεράμωμε, εν η ευδοκία Πατρός και συνεργία του Αγίου Πνεύματος, ο Λόγος σεσάρκωται· ω πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, νύν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Friday, February 17, 2017

Ἄς μή νηστεύει λοιπόν μόνο τό στόμα, ἀλλά καί τό μάτι καί ἡ ἀκοή, καί τά πόδια καί τά χέρια καί ὅλα τά μέλη τοῦ σώματός μας. ( Άγ.Ιωάννης Χρυσόστομος )


«Νηστεύεις; Ἀπόδειξέ μού το διά μέσου τῶν ἴδιων ἔργων. Ποιά ἔργα ἐννοεῖ; Ἄν δεῖς φτωχό, νά τόν ἐλεήσεις. Ἄν δεῖς ἐχθρό, νά συμφιλιωθεῖς μαζί του. Ἄν δεῖς μιά ὄμορφη γυναίκα, νά τήν ἀντιπαρέλθεις. Ἄς μή νηστεύει λοιπόν μόνο τό στόμα, ἀλλά καί τό μάτι καί ἡ ἀκοή, καί τά πόδια καί τά χέρια καί ὅλα τά μέλη τοῦ σώματός μας. Νά νηστεύουν τά χέρια, παραμένοντας καθαρά ἀπό τήν ἁρπαγή καί τήν πλεονεξία.

Νά νηστεύουν τά πόδια, ξεκόβοντας ἀπό τούς δρόμους πού ὁδηγοῦν σέ ἁμαρτωλά θεάματα.  
Νά νηστεύουν τά μάτια, ἐξασκούμενα νά μήν πέφτουν ποτέ λάγνα πά νω σέ ὄμορφα πρόσωπα, οὔτε νά περιεργάζονται τά κάλλη τῶν ἄλλων... Δέν τρῶς κρέας; Νά μή φᾶς καί τήν ἀκολασία διά μέσου τῶν ματιῶν. Ἄς νηστεύει καί ἡ ἀκοή. Καί νηστεία τῆς ἀκοῆς εἶναι νά μή δέχεται κακολογίες καί διαβολές... Ἄς νηστεύει καί τό στόμα ἀπό αἰσχρά λόγια καί λοιδορίες. Διότι τί ὄφελος ἔχουμε, ὅταν ἀπέχουμε ἀπό πουλερικά καί ψάρια, δαγκώνουμε ὅμως καί κατατρῶμε τούς ἀδελφούς μας;».
 
Άγ.Ιωάννης Χρυσόστομος 

Monday, February 13, 2017

Οι πληγές που δημιουργούμε στον πλησίον μας μένουν…


Ήταν μια φορά ένας νεαρός, ο οποίος συμπεριφερόταν μερικές φορές βίαια.

Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακουλάκι με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα καρφί στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον
κήπο κάθε φορά που θα έχανε την υπομονή του και θα μάλωνε με κάποιον.

Την πρώτη μέρα έφτασε στο σημείο να καρφώσει 37 καρφιά στο πεζοδρόμιο.

Κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν έμαθε να ελέγχει τον εαυτό του και ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε στο
πεζοδρόμιο λιγόστευε συνεχώς μέρα με τη μέρα: είχε ανακαλύψει ότι ήταν πιο εύκολο να συγκρατείται από το να καρφώνει καρφιά.

Τελικά, έφτασε η μέρα κατά την οποία ο νεαρός δεν έβαλε ούτε ένα καρφί στο πεζοδρόμιο.
Τότε πήγε στον πατέρα του και του είπε ότι εκείνη την ημέρα δεν χρειάστηκε να βάλει ούτε ένα καρφί.
Τότε ο πατέρας του, του είπε να βγάζει ένα καρφί για κάθε μέρα που θα περνούσε χωρίς να χάσει την υπομονή του.
Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά μπόρεσε να πει στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλα τα καρφιά απ’ το πεζοδρόμιο.

Ο πατέρας τότε, οδήγησε τον υιό του στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο και του είπε:
- Παιδί μου, συμπεριφέρθηκες καλά, αλλά κοίτα πόσες τρύπες έχει το πεζοδρόμιο.

Αυτό δεν θα είναι πια όπως πριν.

Όταν μαλώνεις με κάποιον και του λες κάτι προσβλητικό, του αφήνεις μια πληγή όπως αυτή. 

Μπορείς να μαχαιρώσεις έναν άνθρωπο και μετά να του βγάλεις το μαχαίρι, ωστόσο όμως θα του μείνει πάντα μια πληγή.

Λίγη σημασία έχει πόσες φορές θα ζητήσεις συγνώμη, η πληγή που γίνεται με τα λόγια κάνει τόση ζημιά όσο και μία πληγή στο σώμα σου.

Tuesday, February 7, 2017

Τρόμαξε, άρχισε να μετανοεί και να κλαίει.

 Κάποτε ένας μοναχός κάποιας Μονής παρακάλεσε τον Θεό να του ανοίξει τα μάτια για να βλέπει σε κάθε άνθρωπο την κρυμμένη κακία και να μπορεί έτσι να προτρέχει σε βοήθεια.

Όταν ο Κύριος εισάκουσε την προσευχή του, ο μοναχός προσπάθησε να εντείνει τις προσπάθειες του, καθώς τώρα διέκρινε με σαφήνεια το κακό. Εξαιτίας όμως της πνευματικής του ανωριμότητας, το κακό τον γέμισε τρόμο, και στη συνέχεια ένιωσε αηδία και τελικά αποστροφή για τους ανθρώπους.

Μια μέρα έφτασε στο μοναστήρι κάποιος που ήθελε να μιλήσει με το γέροντα της Μονής. Ο μοναχός που είχε αξιωθεί να βλέπει το κακό, βλέποντας πόσο αμαρτωλός και βαθιά εξαχρειωμένος ήταν ο επισκέπτης, του είπε τα εξής:

«Πώς τολμάς να εμφανίζεσαι και να ζητάς το γέροντα έτσι όπως είσαι; Η παρουσία σου τον προσβάλλει»! Ο επισκέπτης έφυγε. Ο γέροντας τότε κάλεσε τον μοναχό και τον ρώτησε αν είχε έλθει κανείς.

«Ναι», απάντησε ο μοναχός
«Και γιατί δεν είναι εδώ;», ξαναρώτησε ο γέροντας.
«Τον έδιωξα…».

Ο γέροντας τον κοίταξε και του είπε:

«Δεν σκέφτηκες ό,τι ίσως αυτή ήταν η τελευταία ευκαιρία του ανθρώπου αυτού;».

Ο νεαρός μοναχός ταραγμένος, ζήτησε από το γέροντα να ικετεύσει το Θεό να του αφαιρέσει το διορατικό χάρισμα που είχε λάβει. Όμως ο γέροντας του απάντησε:

«Όχι, ο Θεός δεν παίρνει πίσω ό,τι δωρίζει. Θα Του ζητήσω όμως, όταν θα βλέπεις το κακό σε κάποιον άνθρωπο, να το βιώνεις σαν να ήταν δικό σου, επειδή και αυτός και εσύ είστε μέλη ενός μοναδικού σώματος, του σώματος της ανθρωπότητας…»

Ο ίδιος αυτός μοναχός, στα πλαίσια των περιοδειών του, έφτασε κάποτε έξω από ένα σπίτι, όπου και ζήτησε φιλοξενία ή πιο συγκεκριμένα να του επιτρέψουν να μπει και να του παραχωρήσουν ένα μικρό χώρο για να προσευχηθεί. Δεν ικέτεψε για καταφύγιο και στέγη, παρά μόνο για το δικαίωμα να κάνει την προσευχή του.

Ο οικοδεσπότης ξαφνιάστηκε, και όταν ο φιλοξενούμενος του μπήκε στο δωμάτιο και άρχισε να προσεύχεται, έστησε αυτί. Ξαφνικά άκουσε τον μοναχό να προσεύχεται κλαίγοντας και να εξομολογείται στο Θεό τα αμαρτήματα του οικοδεσπότη (που ήταν άνθρωπος κακός, φορτωμένος με πολλά αμαρτήματα) σαν να τα είχε διαπράξει ο ίδιος.

Ακούγοντας όλα του τα αμαρτήματα, ο οικοδεσπότης είδε τον εαυτό του. Μέσα από τα μάτια εκείνου του δίκαιου ανθρώπου, κοίταξε τον δικό του εαυτό. Τρόμαξε, άρχισε να μετανοεί και να κλαίει. Εξομολογήθηκε στο μοναχό εκείνο και μόλις τελείωσε, είχε πια θεραπευτεί.

Saturday, February 4, 2017

Μεγάλη συμφορά είναι η παραμονή του ανθρώπου σε θανάσιμη αμαρτία... ( Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ )

Μεγάλη συμφορά είναι η παραμονή του ανθρώπου σε θανάσιμη αμαρτία, μεγάλη συμφορά είναι η μετατροπή της θανάσιμης αμαρτίας σε συνήθεια!

Δεν υπάρχουν καλές πράξεις, που θα μπορούσαν να λυτρώσουν από τον Άδη μια ψυχή, αν αυτή, πριν χωριστεί από το σώμα, δεν καθαριστεί από κάθε θανάσιμο αμάρτημά της.

Στα χρόνια του αυτοκράτορα Δέοντος Α’ τού Μεγάλου (457-474) ζούσε στην Κωνσταντινούπολη ένας άνθρωπος πολύ ένδοξος και πολύ πλούσιος, που ελεούσε γενναιόδωρα τούς φτωχούς. Δυστυχώς, όμως, από τα νιάτα του έπεφτε στο θανάσιμο αμάρτημα της μοιχείας, στο οποίο συνέχισε να πέφτει ως τα γηρατειά του, καθώς με τον καιρό η κακή αυτή συνήθεια εδραιώθηκε μέσα του. Έτσι, δίνοντας ακατάπαυστα ελεημοσύνη και διαπράττοντας ακατάπαυστα μοιχεία, ξαφνικά πέθανε.

Ο Aγιος Γεννάδιος, πατριάρχης τότε Κωνσταντινουπόλεως (458-471), και οι άλλοι επίσκοποι, συζητώντας γι` αυτόν, διχογνωμούσαν ως προς τη μεταθανάτια κατάστασή του. Μερικοί έλεγαν πώς είχε σωθεί, σύμφωνα με το ρητό της Γραφής: «Ο πλούσιος με τον πλούτο του μπορεί να λυτρώσει την ψυχή του». Άλλοι, όμως, διαφωνούσαν, υποστηρίζοντας ότι ένας άνθρωπος τού Θεού πρέπει να είναι καθαρός και άμεμπτος, καθώς η Γραφή, επίσης, αναφέρει: «Όποιος τηρήσει όλες τις διατάξεις του θείου νόμου και παραβεί μία, θεωρείται παραβάτης όλου του νόμου». «Αν ο δίκαιος αμαρτήσει, στηριγμένος στις καλές του πράξεις, τότε καμιά απ’ αυτές δεν θα υπολογιστεί». «Όπου σε βρω», είπε ο Θεός, «εκεί και θα σε κρίνω».

Διαβάστε εδώ:  Η Προσευχή είναι το οξυγόνο της ψυχής

Ο πατριάρχης τότε έδωσε εντολή σ’ όλα τα μοναστήρια και σ’ όλους τούς ασκητές να προσευχηθούν, ώστε ο Κύριος ν’ αποκαλύψει πού βρισκόταν η ψυχή του ελεήμονα εκείνου μοιχού. Και, πράγματι, ο Θεός το αποκάλυψε σ’ έναν ασκητή, ο οποίος στη συνέχεια διηγήθηκε την αποκάλυψη στον πατριάρχη:

— Την περασμένη νύχτα, καθώς προσευχόμουν, είδα έναν τόπο χωρισμένο στα δύο. Δεξιά ήταν ο παράδεισος, γεμάτος από ανέκφραστα αγαθά, και αριστερά μια πύρινη λίμνη, πού οι φλόγες της έφταναν ως τα σύννεφα. Ανάμεσα στον ευλογημένο παράδεισο και τη φοβερή φωτιά στεκόταν δεμένος ο νεκρός ήδη πλούσιος και στέναζε σπαρακτικά. Συχνά, στρέφοντας το βλέμμα του προς τον παράδεισο, ξέσπαγε σε πικρό θρήνο. Ξάφνου είδα έναν αστραπόμορφο άγγελο να τον πλησιάζει και να τού λέει: “Άνθρωπέ μου, γιατί θρηνείς μάταια; Να, χάρη στην ελεημοσύνη σου, γλίτωσες τα βάσανα της κολάσεως. Επειδή, όμως, δεν άφησες την αισχρή μοιχεία, στερήθηκες τον ευλογημένο παράδεισο”.

Ο πατριάρχης και οι συνοδοί του, ακούγοντας τα αυτά, είπαν με φόβο:

— Καλά λέει ο απόστολος Παύλος, «Μακριά από την πορνεία! Κάθε άλλο αμάρτημα πού μπορεί να διαπράξει κανείς, βρίσκεται έξω από το σώμα του’ αυτός πού πορνεύει, όμως, βεβηλώνει το ίδιο του το σώμα». Πού είναι εκείνοι πού λένε ότι, κι αν πέσουμε στη μοιχεία, θα σωθούμε με την ελεημοσύνη; Ο ελεήμων, αν είναι πράγματι ελεήμων, θα πρέπει να ελεήσει πρώτα τον ίδιο του τον εαυτό και ν’ αποκτήσει σωματική αγνότητα, χωρίς την οποία κανείς δεν θ’ αντικρίσει τον Κύριο δεν ωφελεί σε τίποτα το ασήμι που μοιράζεται με χέρι αμαρτωλό και ψυχή αμετανόητη.

Λόγος για τα πνεύματα-Λόγος για τον θάνατο

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ.