Wednesday, November 4, 2015

Χαιρετιστήριοι Οίκοι εις τον Ἅγιον Ἀθανάσιον τον Μέγαν


Oὗ ἡ μνήμη τελεῖται τῇ ΙΗ΄ Ἰανουαρίου

καὶ ἡ ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων τῇ Β΄ Μαΐου

Ποίημα Δρος Χαραλάμπους Μπούσια

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.


Στῦλος γέγονας Ὀρθοδοξίας, θείοις δόγμασιν ὑποστηρίζων, τὴν Ἐκκλησίαν ἱεράρχα Ἀθανάσιε, τῷ γὰρ Πατρὶ τὸν Υἱὸν ὁμοούσιον, ἀνακηρύξας κατήσχυνας Ἄρειον, πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ.


Ὀρθοδοξίας τὸν διδάσκαλον καὶ πρόμαχον, τὸν ἀμαυρώσαντα Ἀρείου τὰ σοφίσματα, ὥσπερ σάλπιγγα θεόφθογγον ἀληθείας, καὶ τῆς πίστεως ὀχύρωμα τιμήσωμεν, ἀκλινές, Ἀλεξανδρείας ἀρχιποίμενα, ἀνακράζοντες· Χαίροις, πάτερ Ἀθανάσιε.

Οἱ Οἶκοι.


Ἄγγελος ὡς σαλπίζων, τὰς ὀρθὰς δοξασίας, ἐπώφθης Ἀθανάσιε μάκαρ· (ἐκ γ΄) δι’ ἀγώνων σου γὰρ τῶν στεῤῥῶν, τῶν δογμάτων μέγα καὶ λαμπρὸν τρόπαιον, ποιμὴν θεόφρον ἔστησας, ἐγείρων τοὺς πιστοὺς βοᾶν σοι·

Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς Ὀρθοδοξίας· χαῖρε, ἡ στάθμη τῆς ἀληθείας.

Χαῖρε, τῶν πατέρων σεπτὸν ἀκροθίνιον· χαῖρε, τῶν ὡραίων ἀγώνων ὀσφράδιον.

Χαῖρε, πύργος ἀκαθαίρετος προσβολαῖς Ἀρειανῶν· χαῖρε, σκεῦος πολυτίμητον τῶν ὀρθῶν δοξασιῶν.

Χαῖρε, ὅτι πηγάζεις τὸ ἀθάνατον νάμα· χαῖρε, ὅτι ὀμβρίζεις τὸ οὐράνιον μάνα.

Χαῖρε, πιστῶν ὁ μέγας συνήγορος· χαῖρε, κακῶν καὶ πλάνων κατήγορος.

Χαῖρε, ὀρθῶν δογμάτων ἡ βίβλος· χαῖρε, ἡμῶν ὁ οὐράνιος φίλος.

Χαίροις, πάτερ Ἀθανάσιε.


Βάθρον Ὀρθοδοξίας, τὶς ἀξίως ἀγῶνας, ὑμνήσειεν ἂν τοὺς σεπτούς σου, οὕσπερ ἔτλης ὑπὲρ τῆς Χριστοῦ, ἀμωμήτου ὄντως καὶ ὀρθῆς πίστεως; Νικήσας γὰρ τὸν Ἄρειον, κατέπιθες πιστοὺς κραυγάζειν·

Ἀλληλούϊα.


Γνώστης ὢν ἀπὸ στήθους, τῆς Γραφῆς τῆς ἁγίας, καὶ κάτοχος σοφίας ἁπάσης, φιλοσόφων Ἑλλήνων σαφῶς, παιδιόθεν γνόφον μυσαρὸν ἔλυσας, εἰδώλων Ἀθανάσιε, καὶ ἤγειρας πιστοὺς Χαῖρε, ἄνωθεν δεξάμενος γνῶσιν θείων δαψιλῶς· χαῖρε, θύραθεν ὁ κάτοχος τῆς παιδείας ἀληθῶς.

Χαῖρε, στόμα δικαίου ἀποστάζον σοφίαν· χαῖρε, ὄμμα Τριάδα ἀτενίζων τὴν θείαν.

Χαῖρε, πρηστὴρ Ἀρείου παράφρονος· χαῖρε, λαμπτὴρ φωσφόρος τῆς χάριτος.

Χαῖρε, κλεινῶν θεολόγων ὄλβος· χαῖρε, σεπτῶν παραδόσεων τεῖχος.

Χαίροις, πάτερ Ἀθανάσιε.


Δένδρον ὡς εὐσεβείας, εὐθαλὲς ἀνεφύης, ἐν πόλει τῆς Ἀλεξανδρείας, πανευχύμους προσφέρον καρποὺς, Ἐκκλησίᾳ πάσῃ τοῦ Χριστοῦ Ἅγιε, οὕς πάτερ Ἀθανάσιε τρυγῶντες καὶ ἡμεῖς βοῶμεν·

Ἀλληλούϊα.


Ἔλαμψας ὥσπερ ὄρθρος, ἀκραιφνοῦς δοξασίας, Τριάδος τῆς σεπτῆς καὶ ἁγίας· ὁμοούσιον γὰρ τῷ Πατρὶ, τὸν Υἱὸν κηρύττων εὐσθενῶς, Ἄρειον τὸν ἄφρονα, κατῄσχυνας καὶ ηὔφρανας λαὸν βοῶντα·

Χαῖρε, πατέρων ἡ εὐκοσμία· χαῖρε, χαρίτων ἡ ἀφθονία.

Χαῖρε, τῆς Τριάδος τῆς θείας ὑπέρμαχος· χαῖρε, τῆς πατρίδος τῆς ἄνω ὁ ἔνοικος.

Χαῖρε, φρέαρ τὸ ἀκένωτον εὐφορίας ψυχικῆς· χαῖρε, ἔαρ τὸ πολύανθον βιοτῆς ἀγγελικῆς.

Χαῖρε, αἱρεσιάρχου συντριβὴ τοῦ Ἀρείου· χαῖρε, τοῦ Παντεπόπτου μιμητὴς καὶ Κυρίου.

Χαῖρε, εἰκὼν ἀΰλου ἐλλάμψεως· χαῖρε, λειμὼν ἁγίας φρονήσεως.

Χαῖρε, Χριστοῦ λαμπηδὼν Ἐκκλησίας· χαῖρε, Αὐτοῦ κοινωνὲ Βασιλείας.

Χαίροις, πάτερ Ἀθανάσιε.


Ζάλης κακοδοξίας, τὴν σὴν ποίμνην μακρύνων, ἐτράνωσας τὴν θείαν Τριάδα, καὶ κατῄσχυνας λόγοις σοφοῖς, καὶ πυρφόροις πάντας ἱερὲ, πρώταθλε σταδίου Ἀθανάσιε, κραυγάζων εὐλαβείᾳ ἄκρᾳ·

Ἀλληλούϊα.


Ἤλασας ἐκ τῆς ποίμνης, τοῦ Κυρίου τοὺς λύκους, αὐτὴν ἐπιζητοῦντας σπαράξαι, Ἀθανάσιε βοᾶν σοι·

Χαῖρε, ἀπαύγασμα τῆς σοφίας· χαῖρε, ἑδραίωμα ἀληθείας.

Χαῖρε, τῶν δογμάτων ὀρθῶν ἡ ἀνάπτυξις· χαῖρε, τῆς αἱρέσεων λύμην κατάπτυσις.

Ἀρειανούς, ὧν μαχαίρᾳ λόγων σου, ὀφρῦν Ἅγιε συνέκοψας, καὶ ἔσωσας πιστούς σοι ἐκβοῶντας ταῦτα·

Χαῖρε, τῆς πλάνης ὁ καθαιρέτης· χαῖρε, ἀγάπης ὁ στρατιώτης.

Χαῖρε, ἑδρασμὸς ἀδιάσειστος πίστεως· χαῖρε, ἀληθῶς ἀκρεμὼν θείας χάριτος.

Χαῖρε, στάμνος μάνα φέρουσα τῶν ὀρθῶν δοξασιῶν· χαῖρε, πύργος καὶ ὀχύρωμα τῶν πιστῶν σου ἱκετῶν.

Χαῖρε, ὁ καρτερήσας διωγμῶν τρικυμίας· χαῖρε, ὁ διασώσας τὸν λαὸν ἀσεβείας.

Χαῖρε, λαμπρὲ τῆς πίστεως πρόμαχε· χαῖρε, δεινὲ αἱρέσεων ἔλεγχε.

Χαῖρε, Φωτὸς Τριλαμποῦς παραστάτης· χαῖρε, παντὸς Ὀρθοδόξου προστάτης.

Χαίροις, πάτερ Ἀθανάσιε.


Θέμεθλον προμαχῶνα, καὶ ἀκράδαντον στῦλον, ἡ θεία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἔχουσά σε λαμπρῶς σε τιμᾷ· ἐξ ἀπάτης ταύτην γὰρ στεῤῥῶς, ἔσωσας Ἀρείου Ἀθανάσιε, Τριάδι τῇ ἁγίᾳ ψάλλων·

Ἀλληλούϊα.


Ἴσχυσας καταπείθειν, ἐν Νικαίᾳ Συνόδου, τῆς πρώτης τοὺς ἁγίους Πατέρας, Ἀθανάσιε Ἀρειανῶν, ἀποῤῥίψαι πλάνην καὶ σεπτὸν, σύμβολον συντάξαι, τὸ τῆς πίστεως· διό σοι ἐκβοῶμεν ταῦτα·

Χαῖρε, κραταίωσις Ὀρθοδόξων· χαῖρε, κατάπτωσις κακοδόξων.

Χαῖρε, ἐξορίας πεντάκις γευσάμενος· χαῖρε, κληρουχίαν τὴν ἄνω δεξάμενος.

Χαῖρε, τίμιε διάκονε Ἀλεξάνδρου τοῦ σοφοῦ· χαῖρε, ἔνθεε διδάσκαλε τοῦ θεόφρονος λαοῦ.

Χαῖρε, Ἀλεξανδρείας τηλαυγέστατος φάρος· χαῖρε, Ὀρθοδοξίας παμφαέστατος λύχνος.

Χαῖρε, δι’ οὗ ἡ αἵρεσις παύεται· χαῖρε, δι’ οὗ ὁ Κτίστης δοξάζεται.

Χαῖρε, ὁ κῆρυξ Τριάδος τῆς θείας· χαῖρε, ἡ σάλπιγξ Χριστοῦ ἀληθείας.

Χαίροις, πάτερ Ἀθανάσιε.


Κλέος ἀρχιερέων, σκευωροί συκοφάνται καὶ πλάνοι συνωμόται, παμμάκαρ Ἀθανάσιε σὲ ἰταμῶς, ὡς κοινὸν κακοῦργον ἐμπαθῆ, ἄφρονα διέσυραν, καὶ ἄσπλαγχνον τὸν κράζοντα Θεῷ ἀπαύστως·

Ἀλληλούϊα.


Λάμπων καθάπερ φάρος, τηλαυγὴς καὶ ποιμάνας, ἐν σκότει καὶ νυκτὶ ἀσελήνῳ, Ἀθανάσιε αἱρετικῶν, Ἐκκλησίαν πᾶσαν τοῦ Χριστοῦ ηὔγασας, βολαῖς ὀρθοῦ φρονήματος καὶ πίστεως· διὸ βοῶμεν·

Χαῖρε, Ἀρείου ὁ καταπέλτης· χαῖρε, Τριάδος ὁ θεῖος λάτρης.

Χαῖρε, ζηλωτὴς τῶν ὀρθῶν παραδόσεων· χαῖρε, ἐλεγκτὴς ἐκτροπῆς ἐκ τῆς πίστεως.

Χαῖρε, στόμα θεοδόξαστον τὸ φθεγγόμενον ὀρθά· χαῖρε, φλόγαν ἔχων πίστεως φλέγων ὕλην καίουσα σαθράν.

Χαῖρε, ὁ γλωσσαλγίαν τοῦ Ἀρείου φιμώσας· χαῖρε, διδασκαλίαν τῆς ἀπάτης ὁ παύσας.

Χαῖρε, χρωστὴρ τῆς ἄνω λαμπρότητος· χαῖρε, λαμπτὴρ τῆς θείας ἐλλάμψεως.

Χαῖρε, δι’ οὗ ἐλαμπρύνθη ἡ κτίσις· χαῖρε, δι’ οὗ ἐδοξάσθη ὁ Κτίστης.

Χαίροις, πάτερ Ἀθανάσιε.


Μέγιστος τῶν πατέρων, ἀληθῶς ἀνεδείχθης, ποιμὴν Ἀλεξανδρείας τρισμάκαρ· σὺ πεντάκις γὰρ ἐξορισθεὶς, ὑπομένων φθόνον δι’ ὀρθὰ δόγματα, πανδείνως κακουχούμενος, καὶ πάσχων τὸν Σωτῆρα ἤνεις·

Ἀλληλούϊα.


Νέκταρ Ὀρθοδοξίας, ἐκ χειλέων σῶν θείων, ἀπέσταζεν ἀπαύστως, ἀλκίφρον Ἀθανάσιε, καὶ τὰς ψυχὰς ὑμνητῶν, Τριάδος τῆς σεπτῆς ηὔφραινεν, αὐτὸ ποθούντων γεύσασθαι, βοώντων δὲ ἐν κατανύξει·

Χαῖρε, Τριάδος ὁ μυστηπόλος· χαῖρε, λαμπάδος Αὐτῆς τὸ φέγγος.

Χαῖρε, συναυλίας Νικαίας ὁ ἔξαρχος· χαῖρε, πολιτείας τῆς ἄνω ὁ κάτοικος.

Χαῖρε, ζῆλον μιμησάμενος ἀποστόλων τῶν σεπτῶν· χαῖρε, θείων παραδόσεων φῶς τῷ ὄντι νοητόν.

Χαῖρε, Ἀλεξανδρείας ὁ σοφὸς ἱεράρχης· χαῖρε, κακοδοξίας συντριβὴ καὶ ἀπάτης.

Χαῖρε, ὁρμῆς Ἀρείου ἀντίπαλε· χαῖρε, ὀρθῆς φρονήσεως πρώταρχε.

Χαῖρε, δι’ οὗ δυσσεβεῖς καταργοῦνται· χαῖρε, δι’ οὗ εὐσεβεῖς βεβαιοῦνται.

Χαίροις, πάτερ Ἀθανάσιε.


Ξίφει ἠκονισμένῳ τῶν σοφῶν σου ῥημάτων, ἀπέκοψας Ἀρείου τὴν πλάνην· ὀρθοδόξων γὰρ ὑπερμαχῶν διδαχῶν, ὑπέστης διωγμὸν ἄδικον, καὶ θλίψεις Ἀθανάσιε, οὐ παύων ὅμως ψάλλων πόθῳ·

Ἀλληλούϊα.


Ὄργανον τῆς Τριάδος, τῆς ἁγίας ὑπάρχων, θεότατον καὶ χάριτος σκεῦος, διαυγὲς ἀποστόλων εἰκὼν, θεολόγων ἅμα ἀκρεμών ὅσιε, ἐπώφθης Ἀθανάσιε· διό σοι ἐκβοῶμεν πόθῳ·

Χαῖρε, ὁ ὅρμος χειμαζομένων· χαῖρε, ὁ ὅρος ὀρθοφρονούντων.

Χαῖρε, οὐρανίων ἐλλάμψεων ἔσοπτρον· χαῖρε, ἀθανάτων πηγῶν ὕδωρ ἥδιστον.

Χαῖρε, κρίνον εὐωδέστατον τοῦ λειμῶνος τοῦ Θεοῦ· χαῖρε, μύρον πολυτίμητον Ἐκκλησίας τῆς Αὐτοῦ.

Χαῖρε, ὀρθοδοξίας ὁ ὑψίκομος φοῖνιξ· χαῖρε, ὀρθοπραξίας ἡ ἡδύφθογγος σύριγξ.

Χαῖρε, χοροῦ ποιμένων διάδημα· χαῖρε, λαμπροῦ ἀγῶνος τελείωμα.

Χαῖρε, ὀρθῶν κορωνὶς τῶν δογμάτων· χαῖρε, πασῶν ἀρετῶν τὸ ἀγγεῖον.

Χαίροις, πάτερ Ἀθανάσιε.


Πρᾶος γλυκὺς τοῖς τρόποις, εὐσεβής ταπεινόφρων, ἐνάρετος φιλόξενος ὄντως, πατρικῶς νουθετῶν τοὺς πιστοὺς ,καὶ στεῤῤῶς βαστάζων τῆς νηὸς πίστεως, τοὺς οἴακας ἐφώτισας, ὡς φάρος τοὺς πιστῶς βοῶντας·

Ἀλληλούϊα.


Ῥήτωρ ὡς ἀληθείας, διαπρύσιος ὄντως, ὀρθῆς ὁμολογίας χειμάῤῥους, Ἀθανάσιε καὶ ἀκρεμὼν εὐσεβείας πέλων ἀπειλάς, δίωξιν καὶ πόνους καθυπέμεινας· διό σοι νῦν βοῶμεν ταῦτα·

Χαῖρε, ὁ γίγας τῆς ἀληθείας· χαῖρε, ἡ βάσις Ὀρθοδοξίας.

Χαῖρε, σοφιστείας Ἀρείου κατάργησις· χαῖρε, φληναφίας αὐτοῦ καταπάτησις.

Χαῖρε, ὅτι κατηγλάϊσας Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ· χαῖρε, ὅτι πάσας ηὔφρανας τὰς καρδίας τοῦ λαοῦ.

Χαῖρε, ὁ ὑπομείνας ἀπηνῶς ἐξορίας· χαῖρε, ὁ ἐπιμείνας εἰς ὀρθὰς δοξασίας.

Χαῖρε, ναὲ χρυσότευκτε πίστεως· χαῖρε, πυρσὲ ἀρίστης φρονήσεως.

Χαῖρε, σοφὲ Πατριάρχα καὶ Πάπα· χαῖρε, κλεινὲ Ὀρθοδόξων ἀλεῖπτα.

Χαίροις, πάτερ Ἀθανάσιε.


Στῦλον ὀρθοφροσύνης ἀῤῤαγῆ θεοφόρον, ἐκφάντορα καὶ Ἀλεξανδρείας, ποιμενάρχην τιμῶντες λαμπρῶς, ἐκβοῶμεν· Χαῖρε, ὁ σφοδρὸς ἔλεγχος, Ἀρείου Ἀθανάσιε, Χριστῷ ὁ ἀσιγήτως ψάλλων·

Ἀλληλούϊα.


Τίμημα ὡς ἀγώνων, τῶν σεπτῶν σου ἐδέξω, ὁσίου Ἀντωνίου παμμάκαρ, Ἀθανάσιε ἐπιστολήν, τοῦ ἐν Θηβαΐδι ἀσκητοῦ σώφρονος, συγχαίροντός σοι ἄριστε, μεθ’ οὗ σοι καὶ ἡμεῖς βοῶμεν·

Χαῖρε, τὸ λίκνον Ὀρθοδοξίας· χαῖρε, τὸ τέκνον τῆς Ἐκκλησίας.

Χαῖρε, ὁ ζηλῶν τὰ ὀρθὰ καὶ τὰ κρείττονα· χαῖρε, ὁ ποιῶν τοῦ Θεοῦ τὰ προστάγματα.

Χαῖρε, ἄστρον ἡλιόφωτον διαλάμπον τηλαυγῶς· χαῖρε, δένδρον θείας πίστεως τρέφον ἅπαντας καλῶς.

Χαῖρε, ὀρθοφρονούντων μονοτρόπων τὸ κλέος· χαῖρε, κακουχουμένων δι’ εὐσέβειαν κῦδος.

Χαῖρε, πηγῆς χαρίτων τὸ ἄντλημα· χαῖρε, τῆς γῆς Νειλῴας τὸ καύχημα.

Χαῖρε, χαρὰ Ἀντωνίου τοῦ θείου· χαῖρε, ἀρὰ καὶ φθορὰ τοῦ Ἀρείου.

Χαίροις, πάτερ Ἀθανάσιε.


Ὕμνον ἀξιοχρέως, σὺν κλεινῷ Γρηγορίῳ, τῷ θείῳ Θεολόγῳ ἀκρότης, σοὶ ὑφαίνομεν ἱεραρχῶν, καὶ σεπτῶν πατέρων τιμαφλὲς ἔκτυπον, βοῶντες Ἀθανάσιε, Χριστῷ τῷ μεγαλύναντί σε·

Ἀλληλούϊα.


Φρυκτωρεῖς πᾶσαν κτίσιν, εἰς αἰῶνας αἰώνων, φρυκτοῖς σῆς θείας ὁμολογίας, Ἀθανάσιε καὶ ἀσινεῖς, ἐκ τῶν κακοδόξων καὶ ἐχθρῶν πίστεως, φυλάττεις τοὺς τιμῶντάς σε, καὶ ὕμνοις μυστικοῖς βοῶντες·

Χαῖρε, ἡ τρῶσις αἱρετιζόντων· χαῖρε, ἡ φαῦσις τῶν αἰωνίων.

Χαῖρε, Ἐκκλησίας τὸ ἥδιστον κύμινον· χαῖρε, ποιμασίας ἡδύπνευστον λείριον.

Χαῖρε, ἔμπνουν στηλογράφημα τῶν ὀρθῶν δοξασιῶν· χαῖρε, θεῖον σεμνολόγημα τῶν Χριστοῦ ἀληθειῶν.

Χαῖρε, ὁ ὑποφήτης τῆς ἐνθέου σοφίας· χαῖρε, ὁ στυλοβάτης χριστωνύμου χορείας.

Χαῖρε, ἀκτὶς τῆς αἴγλης τοῦ Πνεύματος· χαῖρε, βαλβὶς ἀγάπης τῆς κρείττονος.

Χαῖρε, ποιμὴν τῶν ἐλλόγων προβάτων· χαῖρε, λιμὴν ποντουμένων ἐν βίῳ.

Χαίροις, πάτερ Ἀθανάσιε.


Χαῖρε νῦν γεγηθυῖαι, γηγενῶν αἱ χορεῖαι, βοῶσαί σοι καὶ ἄγουσαι μνήμην, τὴν σεπτήν σου ἀγῶνας στεῤῥεοὺς, τοὺς σοὺς θείους πάτερ εὐλαβῶς μέλπομεν, τρισμάκαρ Ἀθανάσιε, αἰνοῦσαι τὸν Σωτῆρα κόσμου.

Ἀλληλούϊα.


Ψάλλειν παναρμονίως, τῇ ἁγίᾳ Τριάδι, ᾠδὴν ἠξιωμένος αἰσίαν, Ἀθανάσιε Ἧς προμαχῶν, ἐξορίας πόνους ζοφεροὺς ἤνεγκας, ἡμῶν δέξαι τὰ ψάλματα, καὶ σῶσον τοὺς ἀεὶ βοῶντας·

Χαῖρε, ἐκπύρσευμα θείου φέγγους· χαῖρε, ἀπαύγασμα θείου θάῤῥους.

Χαῖρε, κυβερνῆτα ψυχῶν ἀσφαλέστατε· χαῖρε, καταλῦτα Ἀρείου δριμύτατε.

Χαῖρε, δένδρον εὐθαλέστατον τῶν τοῦ Πνεύματος καρπῶν· χαῖρε, βάθρον ἀδιάσειστον οὐρανίων ἀρετῶν.

Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις τῶν πιστῶν κατευθύντωρ· χαῖρε, ὅτι τυγχάνεις θεοφώτιστος ῥήτωρ.

Χαῖρε, φωστὴρ πατέρων ἀείφωτε· χαῖρε, κρατὴρ χαρίτων ἀείῥῤυτε.

Χαῖρε, Χριστοῦ τοῦ Σωτήρος θεάμων· χαῖρε, Αὐτοῦ Ἐκκλησίας θεράπων.

Χαίροις, πάτερ Ἀθανάσιε.


Ὦχειμάῤῥους δογμάτων, τῶν ὀρθῶν ὁ ἐκτρέπων, ἀφρόνων δυσσεβῶν σοφιστείας, Ἀθανάσιε πλῦνον ἡμῶν, σαῖς εὐχαῖς τὸν ῥύπον τῆς ψυχῆς ἅγιε, τῶν πίστει εὐφημούντων σε, καὶ ὕμνοις μελιχροῖς βοώντων·

Ἀλληλούϊα.

Καὶ αὖθις τὸ Κοντάκιον.

Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ.


Ὀρθοδοξίας τὸν διδάσκαλον καὶ πρόμαχον, τὸν ἀμαυρώσαντα Ἀρείου τὰ σοφίσματα, ὥσπερ σάλπιγγα θεόφθογγον ἀληθείας, καὶ τῆς πίστεως ὀχύρωμα τιμήσωμεν, ἀκλινές, Ἀλεξανδρείας ἀρχιποίμενα, ἀνακράζοντες· Χαίροις, πάτερ Ἀθανάσιε.

Δίστιχον

Ἀθανασίας ἐπώνυμον τὸν θεῖον Χαραλάμπης ᾔνεσε χαριστηρίως.

Ο Αγιος Φώτιος και το θαύμα της Παναγίας


Τον Ιούνιο του 860 μ.Χ. και ενώ ο αυτοκράτορας Μιχαήλ ο Γ μόλις είχε εκστρατεύσει εναντίον των Αράβων, η Κωνσταντινούπολη δέχθηκε την επίθεση ενός σχηματιζόμενου τότε έθνους, με το οποίο έμελλε να αναπτύξει πολλές σχέσεις στο μέλλον: του έθνους των Ρως. Με 200 μικρά πλοία, οι πρόγονοι αυτοί του μεγάλου ρώσικου έθνους προσορμίσθηκαν στη βασιλεύουσα πόλη. την περικύκλωσαν και άρχισαν να λεηλατούν τα περίχωρά της.

Ο αυτοκράτορας αμέσως επέστρεψε στην πολιορκούμενη πόλη, για να αναλάβει την άμυνά της και μαζί με τον Πατριάρχη Φώτιο ενθάρρυναν τον τρομοκρατημένο πληθυσμό.

Οι Κωνσταντινουπολίτες, καθώς τονίζεται από πολλές βυζαντινές πηγές, αλλά κι από τον ίδιο τον Μέγα Φώτιο, απέδωσαν τη διάσωση της πόλης τους κατά τη βιαιότατη εκείνη πολιορκία στην θαυματουργική επέμβαση της Παναγίας, της οποίας την Τίμια Εσθήτα που φυλασσόταν στην Κωνσταντινούπολη, περιέφερε ο ίδιος ο Πατριάρχης με πλήθος απελπισμένου λαού στα τείχη και βάπτισε στην θάλασσα. Αποτέλεσμα της λιτανείας αυτής ήταν να ξεσπάσει τρομερή θύελλα, που κατέστρεψε τα πλοιάρια των πολιορκητών, οι οποίοι τρομοκρατημένοι τράπηκαν σε φυγή.

Το σημαντικότατο αυτό γεγονός ήταν ένα από τα πολλά, που εδραίωσαν την κοινή βυζαντινή πεποίθηση για το ρόλο της Θεοτόκου ως προστάτιδας της Κωνσταντινούπολης και Υπέρμαχου Στρατηγού των αδικούμενων. Την πίστη αυτή διακρίνουμε ξεκάθαρα, στον τρόπο με τον οποίο ο Ιερός Φώτιος περιγράφει το περιστατικό στη δεύτερη από τις δυο σημαντικότατες ομιλίες του, που αφορούν στην πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Ρως.

«Όταν στερηθήκαμε κάθε βοήθεια και είχαμε χάσει κάθε ανθρώπινο σύμμαχο, εμψυχωνόμασταν από τις προσδοκίες που είχαμε στηρίξει στη Μητέρα του Θεού. Αυτή βάζαμε να παρακαλέσει για μας τον Υιό Της. Αυτή να Τον εξευμενίσει για τα αμαρτήματά μας, καλούσαμε σε βοήθεια για να σωθούμε κραυγάζοντες με το δικό Της στόμα, τη δική Της βοήθεια είχαμε σαν τείχος απόρθητο. Αυτή θερμοπαρακαλούσαμε να συντρίψει το θράσος των βαρβάρων. Αυτή να ταπεινώσει την αλαζονεία τους. Αυτή να προστατεύσει τον απελπισμένο λαό, να πολεμήσει υπέρ του ποιμνίου Της. Της οποίας και το ένδυμα αφενός για αναχαίτιση των πολιορκητών και αφετέρου ως φρουρά των πολιορκημέ­νων, εγώ και μαζί μου όλη η πόλη. περιφέραμε αυθόρμητα και εθελούσια· κατά τη λιτανεία που κάναμε, εξαιτίας της ανείπωτης φιλανθρωπίας, και της Μητρικής θαρραλέας ικεσίας, και ο Θεός κάμφθηκε και ο θυμός έφυγε και ελέησε ο Κύριος την κληρονομία Του. Πράγματι, ένδυμα της Μητέρας του Θεού είναι αυτή η Πάνσεπτη Στολή. Αυτή περικύκλωνε τα τείχη και με τον άρρητο λόγο Της έτρεπε τους εχθρούς σε φυγή. Αυτήν περιζωνόταν η πόλη και η οχύρωση των εχθρών διαλυόταν σαν να είχε δοθεί διαταγή, με Αυτήν η πόλη στολιζόταν, και με την ελπίδα που είχαν όσοι Την περιέφεραν, έφευγε η εχθρότητα. Όταν περιδιάβηκε το τείχος η Παρθενική Στολή, και οι βάρβαροι αποκαμωμένοι διέλυσαν την πολιορκία και λυτρωθήκαμε από την κατάκτηση που περιμέναμε και αξιωθήκαμε την ανέλπιστη σωτηρία.

Το δαιμόνιο της αυτοκτονίας - Θαύμα Οσίου Μαρτίνου Επισκόπου Φραγκιάς

 
Ο Άγιος ενώ περνούσε μέσα από την πόλη (ο άγιος ήταν επίσκοπος Κωνσταντίνης της σημερινής Τουρζ της Γαλλίας), βρήκε σε ένα μέρος κάποιον νέο απηγχονισμένο και είπε στους εκεί παρευρισκομένους.
«Τούτο το κακό έγινε συνεργεία του διαβόλου», Και αφού στάθηκε προς την ανατολή, έκανε προσευχή στον Θεό αρκετή ώρα. Έπειτα είπε: «Το πνεύμα το ακάθαρτο και πονηρό, που παρακίνησε τούτον τον νέο να κρεμασθεί στην αγχόνη εν ονόματι του Κυρίου μας Ιησού Χριστού φανερώσου μπροστά σε όλους, για να σε δούμε».
Αμέσως με τα λόγια αυτά φανερώθηκε το δαιμόνιο σαν αραπόπουλο, κρατώντας στα χέρια του σχοινί, τα μάτια του ήσαν σαν φωτιά, τα χείλη του μαύρα, τα δόντια του λευκά, τα χέρια του μακριά, τα πόδια του στραβά και η γλώσσα του κρεμασμένη έξω από το στόμα του, σαν του λυσσασμένου σκυλιού.
Τότε του λέγει ο Άγιος: «Πνεύμα ακάθαρτο και πονηρό, ποιά είναι η εργασία σου;» Εκείνο απάντησε: «Η εργασία μου είναι να παρακινώ τους ανθρώπους σε αυτοκτονία, διότι σε αυτό με διόρισε ο αρχηγός μου ο σατανάς». Λέγει ο Άγιος: «Και για ποιά αιτία παρακίνησες τούτον τον νέον να κρεμασθεί;».
Τότε το δαιμόνιο άρχισε να κατηγορεί τον αυτόχειρα, λέγοντας:
«Αυτός ο άνθρωπος ήταν πρώτα ειδωλολάτρης και υστέρα έγινε Χριστιανός, όμως δεν ζούσε σύμφωνα με τις εντολές που παράλαβε, αλλά έκανε τα κακά του θελήματα, και δεν σκεπτόταν την αιώνια κόλαση. Είχε δοθεί όλως διόλου στις κακίες, βάζοντας με την θέληση του τον λαιμό του κάτω από τον ζυγό της αμαρτίας και αφού πληγώθηκε ολόκληρος από το κεφάλι έως τα πόδια έχασε την ελπίδα της σωτηρίας του. Έτσι βρήκα και εγώ την ευκαιρία και τον παρακίνησα να κρεμασθεί, για να τον έχω μαζί μου στην κόλαση.
Διότι αυτός είναι ο δικός μου μεγάλος αγώνας».Τότε ο Άγιος είπε στον δαίμονα: «Δόλιε και φονιά, συ είσαι εχθρός και κατήγορος και συ παρακίνησες τούτον τον δυστυχή να παραδοθεί στο σκοτάδι και στην απώλεια, και τον κατάντησες σε άθλια κατάσταση, τώρα δε τον κατηγορείς, ότι αυτός έγινε αίτιος να κρεμασθεί και όχι συ; Γι αυτό σε προστάζει ο Ιησούς Χριστός, δι’ εμού του ταπεινού, να πας να κατοικήσεις στην άκρη της οικουμένης έως ότου έλθει η συντέλεια του κόσμου και να κατεβείς με τους συντρόφους σου στον Άδη, ο όποιος είναι ετοιμασμένος για σας».Και αμέσως ο δαίμονας χάθηκε.
Μετά από αυτά πλησίασε ο Άγιος τον νεκρό και είπε αυτήν την προσευχή:
«Κύριε ο Θεός μου, ο έχων άμετρον συμπάθειαν και πέλαγος ευσπλαγχνίας ανεκδιήγητον, μη παρίδης το πλάσμα των χειρών σου, αλλά ως αγαθός και φιλάνθρωπος επίβλεψον εξ ύψους αγίου σου, και ανάστησον τον νεκρόν τούτον, ίνα δοξάζηται το πανάγιον όνομά σου εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν». Και αμέσως αναστήθηκε ο νεκρός και πέφτοντας στα πόδια του Αγίου είπε:
«Σε ευχαριστώ, Άγιε του Θεού, διότι δεν με άφησες τον αμαρτωλό στον φρικτό και πικρό εκείνο τόπο του Άδου, αλλά σε παρακαλώ οδήγησέ με, για να τύχω της σωτηρίας μου». Τότε ο Άγιος είπε:

«Επειδή, παιδί μου δοκίμασες και είδες το μεγάλο κακό, που προξενούν στον άνθρωπο οι αμαρτίες, γι αυτό άξια μετανόησε, κλάψε για τις αμαρτίες σου, μίσησε αυτές και πάρε απόφαση από σήμερα να απέχεις από κάθε κακό».Αφού κατόπιν του έδωσε τον πρέπονται κανόνα και αφού τον καθοδήγησε πως πρέπει να περνά την ζωή του και να κάνη έργα της μετανοίας τον άφησε να φύγει.

Θαύμα Παναγίας Παραμυθίας σε Μονή του Αγίου Όρους


«Να μην ανοίξετε σήμερα τις πύλες. Ανεβείτε στα τείχη και διώξτε τους πειρατές»

«Χαίρε, θνητών προς Θεόν παρρησία»
Ιανουάριος του 807. Ο Αλγερινός ληστοπειρατής Βαρδουχάν, έχοντας σαν βάση εξορμήσεως τη Μήλο, λυμαίνεται με τα δεκαεπτά πειρατικά του πλοία τα νησιά του Αιγαίου, τα παράλια της Θράκης και της Μ. Ασίας.
Tόν μήνα αυτό αποφασίζει να στραφεί ενατίον του Αγίου Όρους.
Ετοιμάζει δέκα πλοία, παίρνει μαζί του διακόσιους πειρατές και ξεκινά για τη μονή Βατοπεδίου. Με το χάραμα της 21ης Ιανουαρίου προσορμίστηκαν στο λιμανάκι του μοναστηριού, βγήκαν στη στεριά και περίμεναν κρυμμένοι το πρωινό άνοιγμα της πύλης για να εισορμήσουν.
Οι μοναχοί μόλις είχαν τελειώσει την ορθρινή ακολουθία, και αποσύρονταν στα κελλιά τους για να ησυχάσουν. Στην Εκκλησία έμεινε μόνος ο ηγούμενος και συνέχισε την προσευχή του.
Ξαφνικά ακούει μια φωνή από την εικόνα της Παναγίας: «Να μην ανοίξετε σήμερα τις πύλες. Ανεβείτε στα τείχη και διώξτε τους πειρατές».
Γυρίζει απορημένος από το παράδοξο άκουσμα και κοιτάζει τη Θεοτόκο. Βλέπει τότε άλλο θαύμα εκπληκτικώτερο: το πρόσωπο της Παναγίας και του θείου Βρέφους είχαν ζωντανέψει.
Την ίδια στιγμή ο μικρός Ιησούς απλώνει το χέρι, σκεπάζει το στόμα της Παναγίας Μητέρας Του και στρέφοντας το πρόσωπό Του προς αυτήν της λέει: Όχι μητέρα μην το λες! Άφησε τους να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει!
Η Παναγία όμως πιάνει το χέρι του Υιού της στρέφει λίγο δεξιά το πρόσωπό της και ξαναλέει: Να μην ανοίξετε σήμερα τις πύλες της μονής!
Ο ηγούμενος συγκλονισμένος σύναξε τους μοναχούς και τους διηγήθηκε όσα θαυμαστά είδε και άκουσε. Κι εκείνοι διαπίστωσαν με δέος ότι τα ιερά πρόσωπα στην εικόνα της Θεομήτορος είχαν αλλάξει στάση και έκφραση. Ύστερα, αφού ευχαρίστησαν την Παναγία για τη σωτήρια πρόνοιά της, ανέβηκαν στα τείχη.
Ήταν καιρός. Οι πειρατές με σκάλες και τσεκούρια ετοιμάζονταν για την αναρρίχηση. Ο ηγούμενος, όρθιος στις επάλξες, τους άφησε πρώτα να πλησιάσουν. Ύστερα, υψώνοντας τον Τίμιο Σταυρό, έδωσε το σύνθημα για την απόκρουση.
Δέκα πειρατές έπεσαν αμέσως νεκροί, άλλοι τραυματίστηκαν, και οι υπόλοιποι μπήκαν στα πλοία κι έφυγαν.
Οι μοναχοί κατέβηκαν συγκινημένοι στον ναό και ευχαρίστησαν για μια ακόμη φορά τη Θεοτόκο. Από τότε η εικόνα πήρε την προσωνυμία «Παραμυθία», δηλαδή παρηγορία, και παραμένει μέχρι σήμερα αλλαγμένη, για να θυμίζει το θαυμαστό εκείνο γεγονός.