Saturday, October 17, 2015

Παρακλητικός Κανών εις την Αγίαν Μεγαλομάρτυρα Ξενίαν ( 3 Μαίου )


Ευλογήσαντος του Ιερέως, το Κύριε, εισάκουσον, μεθ ὃ το Θεός Κύριος, ως συνήθως, και το εξής

Ήχος δ´. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Την Καλλιπάρθενον Χριστού Αθληφόρον, και Καλαμών την πολιούχον Ξενίαν, ασματικώς τιμήσωμεν βοώντες αυτή. Λύτρωσαι προς σε τους τρέχοντας, πειρασμών τε και θλίψεων, λύσον μαγειών κλοιόν, καθ ἡμῶν κακοβούλων, παρά Θεού γαρ έσχες την ισχύν, και πάσης ρύσαι ανάγκης πρεσβείαις σου.

Δόξα. Όμοιον, η της τυχούσης εορτής.
Των ιαμάτων την πηγήν σε Ξενία, επικαλούμαι ο οικτρός σου οικέτης, μετά Θεόν προσφεύγων νυν τη σκέπη τη ση, και βοώ. Απάλλαξον, των δεινών με προφθάσασα, πονηρών πνευμάτων τε, σαις λιταίς εκ της βλάβης, εξ ανιάτων λύτρωσαι παθών, και νοσημάτων παντοίων και θλίψεων.
Και νυν. Θεοτοκίον.
Ου σιωπήσωμεν ποτέ Θεοτόκε, τας δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι, ειμή γαρ συ προιστασο πρεσβεύουσα, τις ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; τις δε διεφύλαξεν έως νυν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σου, σους γαρ δούλους σώζεις αεί εκ παντοίων δεινών.

Είτα ο Ν´ Ψαλμός και ο Κανών,ου η ακροστιχίς εν τοις Θεοτοκίοις «Γεωργίου»

Ωδή α´. Ήχος πλ. δ´. Υγράν διοδεύσας.
Εν ύμνοις και άσμασιν οι πιστοί, δεύτε συνελθόντες ευφημήσωμεν ευλαβώς, Ξενίαν Χριστού την Αθληφόρον, υπέρ ημών αενάως πρεσβεύουσαν.

Τυράννους εξέπληξας τη στερρά, ένδοξε ενστάσει και κατηύφρανας στρατιάν, Μάρτυς των Αγγέλων, μεθ ὧν ήδη, υπέρ ημών τον Σωτήρα ικέτευε.

Την χάριν ως έχουσα προς Θεού, πάσαν αφανίζειν μαγγανείαν των φθονερών, εκ ταύτης τους πόθω σοι δραμόντας και τα παιδία φύλαξον, Ξενία Μάρτυς, πρεσβείαις σου.
Θεοτοκίον.
Γυμνότητι, Μήτερ, των αρετών, χάριτος της θείας εστερήθην του σου Υιού, αυτής ουν αξίωσον τυχείν με, σαις μητρικαίς Παναγία δεήσεσιν.

Ωδή γ´. Ουρανίας αψίδος.
Τω Κυρίω προσήνεγκας εαυτήν άμωμον, θύμα και θυσίαν, σεμνή Ξενία και είληφας, παρά Θεού την ισχύν, καρδιακών σώζειν νόσων, Μάρτυς και φυλάττειν τα τέκνα των δούλων σου.

Εμβληθείσα καμίνω τη του πυρός ήμβλυνας, πάσαν εναντίων, σεμνή Ξενία, την δύναμιν, συμβασιλεύουσα νυν, Χριστώ τω μόνω Δεσπότη, ον υπέρ των δούλων σου Μάρτυς ιλέωσαι.

Τα του κόσμου προείδες και προς Χριστόν έδραμες, όνπερ ως Θεόν εν σταδίω Μάρτυς εκήρυξας, παρ οὗ και χάριν Σεμνή, τους σεληνιαζομένους, είληφας του σώζειν πιστώς σοι πελάζοντας.
Θεοτοκίον.
Εν αγκάλαις ον έσχες τον του παντός Κύριον, Άχραντε παρθένε, ως Μήτηρ όντως ικέτευε, ίνα κινδύνων ημάς, και συμφορών απαλλάξη και πυρός γεένης εν ώρα της κρίσεως.

Διάσωσον παντός κινδύνου, Ξενία, τους σοι δραμόντας, φθονερών μαγγανείας, και δεινών περιστάσεων, λιταίς σου και πάσης εξ ασθενείας.
Πανύμνητε και του Θεού ημών Μήτερ σπλαγχνικωτάτη, ως Υιόν σου Αυτόν Αγνή απαύστως ικέτευε, ρυσθήναι κινδύνων τους σε τιμώντας.
Αίτησις και το Κάθισμα.

Ήχος β´. Τα άνω ζητών.
Στερράν βοηθόν, δεινοίς οι συνεχόμενοι, Ξενία σεμνή, κατέχοντές σε τρέχομεν τη ση σκέπη κράζοντες. Μαγγανείας ρύσαι τους δούλους σου, και νόσων και πάσης οργής, ταις σαις ικεσίαις προς Χριστόν τον Θεόν.

Ωδή δ´. Εισακήκοα Κύριε.
Των τυράννων κατέβαλες, θράσος Καλλιμάρτυς Ξενία πάντιμε, συγχορεύουσα τω Πλάστη σου, ον δυσώπει σώσαι τας ψυχάς ημών.

Εν νυκτί και ημέρα τε, έχειν σε προστάτιν θεομακάριτε, ευλαβώς καθικετεύομεν, οι πιστώς τη σκέπη σου προστρέχοντες.

Παρρησίαν ως έχουσα, πρέσβευε ρυσθήναι τους προσιόντας σοι, φθονερών εκ της κακώσεως, και δαιμόνων βλάβης πανσεβάσμιε.
Θεοτοκίον.
Ως τεκούσαν τον Κύριον, πίστει σε τιμώμεν βοώντες Δέσποινα, πειρασμών και των παθών ημών, και δεινών τον κλύδωνα κατεύνασον.

Ωδή ε´. Φώτισον ημάς.
Στίγμασι σαρκός υπερέλαμψας πανεύφημε, και χάριν έσχες, Μάρτυς, παρά Θεού, εκ πάσης σώζειν μαγείας τους σοι προστρέχοντας.

Πυρ περιφανώς θεϊκής αγάπης φέρουσα, πυρί ριφθείσα πλάνην των ασεβών, Ξενία, έφλεξας σώζουσα τους τιμώντάς σε.

Λίθοις τοις γλυπτοίς ουκ επέθυσας αλλ ἤμβλυνας, βουλάς τυρράνων νόμω τω του Χριστού. Και νυν κινδύνων λυτρούσαι τους σε γεραίροντας.
Θεοτοκίον.
Ρύσαι προσβολής νοητών εχθρών τον δουλόν σου, και ορατών Παρθένε, ότι προς σε, μετά Θεόν την ελπίδα μου ανατίθημι.

Ωδή στ´. Την δέησιν, εκχεώ.
Κατέβαλες εν σταδίω πάνσεμνε, την οφρύν των σων τυράννων Ξενία, και προς Θεού, νίκης στέφος εδέξω, και την ισχύν φυγαδεύειν τους δαίμονας, και χάριν σώζειν εκ φθοράς, τα παιδία ημών ταις πρεσβείαις σου.

Την μνήμη σου τους τιμώντας λύτρωσαι, εκ των νόσων και παθών της καρδίας, ως προς Θεόν, κεκτημένη πρεσβείαν, νευρασθενείας φρικτής τε διάσωσον, και τέκνα φύλαξον ημών, εκ δεινών και κινδύνων και θλίψεων.

Προέκρινας των φθαρτών τα μένοντα, και εχώρησας προς θείον αγώνα, και προς Θεού, χάριν έσχες του λύειν, των φθονερών τας μαγείας πανεύφημε, και σώζειν πάντας εξ αυτών, τους την σην εκζητούντας βοήθειαν.
Θεοτοκίον.
Γαλήνιον εν δεινοίς και άμισθον σε γινώσκοντες λιμένα Παρθένε, εν πειρασμοίς προς την σην ευσπλαγχνίαν, γλυκεία Μήτερ, προστρέχομεν κράζοντες. Σοις δούλοις βράβευσον ημίν, την θερμήν σου Παρθένε βοήθειαν.

Επίβλεψον και τους σους δούλυς εκλύτρωσαι πάσης βλάβης, και εχθρών της επιβουλής, Ξενία, διάσωσον, ως έχουσα προς Θεόν παρρησίαν.

Ανύμφευτε, τη μητρική σου πρεσβεία χρωμένη ρύσαι, των συμφορών και κινδύνων και θλίψεων, τους Σε ως Μητέρα Θεού τιμώντας.

Αίτησις και το Κοντάκιον.


Ήχος β´. Προστασία των Χριστιανών.
Των θαυμάτων ώσπερ εις πηγήν αεί ρέουσαν, τη ση σκέπη, Μάρτυς, ευλαβώς νυν προσφεύγομεν, και βοώμεν ικετικώς δεόμενοι Σεμνή, δεινών λύτρωσαι Θαυματουργέ, ταις σαις προς Κύριον λιταίς, προσβολών τε του δαίμονος, πάσης επαοιδίας, Ξενία, και μαγγανείας, της καθ ἡμῶν των φθονερών, κινουμένης διαφύλαξον.

Προκείμενον.

Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού.

Στιχ. Τοις Αγίοις τοις εν τη γη αυτού, εθαυμάστωσεν ο Κύριος.

Ευαγγέλιον. Εκ του κατά Μάρκον (ε´ 24-34).

Τω καιρώ εκείνω και ηκολούθει τω Ιησού όχλος πολύς, και συνέθλιβον αυτόν. Και γυνή τις ούσα εν ρύσει αίματος έτη δώδεκα, και πολλά παθούσα υπό πολλών ιατρών και δαπανήσασα τα παρ ἑαυτῆς πάντα, και μηδέν ωφεληθείσα, αλλά μάλλον εις το χείρον ελθούσα, ακούσασα περί του Ιησού, ελθούσα εν τω όχλω όπισθεν ήψατο του ιματίου αυτού, έλεγεν γαρ εν εαυτή ότι εάν άψωμαι καν των ιματίων αυτού, σωθήσομαι. Και ευθέως εξηράνθη η πηγή του αίματος αυτής, και έγνω τω σώματι ότι ίαται από της μάστιγος. Και ευθέως ο Ιησούς επιγνούς εν εαυτώ την εξ αυτού δύναμιν εξελθούσαν, επιστραφείς εν τω όχλω έλεγε. Τις μου ήψατο των ιματίων; και έλεγον αυτώ οι μαθηταί αυτού. Βλέπεις τον όχλον συνθλίβοντά σε, και λέγεις, τις μου ήψατο; και περιεβλέπετο ιδείν την τοῦτο ποιήσασαν. Ἡ δὲ γυνὴ φοβηθεῖσα καὶ τρέμουσα, εἰδυῖα ὃ γέγονεν ἐπ᾿ αὐτῇ, ἦλθε καὶ προσέπεσεν αὐτῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· Θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· ὕπαγε εἰς εἰρήνην, καὶ ἴσθι ὑγιὴς ἀπὸ τῆς μάστιγός σου.

Δόξα.
Ταις της Αθληφόρου, πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.
Και νυν.
Ταις της Θεοτόκου, πρεσβείαις, Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Στιχ. Ελέησόν με, ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το ανόμημά μου.


Ήχος πλ. β´. Όλην αποθέμενοι.
Πόθω καταφεύγοντες τη ιερά σου Εικόνι, και κατασπαζόμενοι, ευλαβώς αυτήν σοι πιστώς κραυγάζομεν. Νοητών λύτρωσαι των εχθρών μανίας ορατών τ ἐπιβουλῆς ημάς, την χάριν έχεις γαρ, εκ Θεού Ξενία πανεύφημε. Και πάσαν νόσον ίασαι, της ψυχής και πάθος του σώματος, και μαγείας, Μάρτυς, προφύλαττε σους δούλος και Χριστόν, συν τη Μητρί καθικέτευε, υπέρ των ψυχών ημών.

Σώσον, ο Θεός, τον λαόν Σου...

Είτα, αποπληρούμεν τας λοιπάς ωδάς του Κανόνος.

Ωδή ζ´. Οι εκ της Ιουδαίας.
Των ιάσεων χάριν, προς Χριστού ειληφυία των δοθιήνων ημάς, και των εξανθημάτων, πληγών ελκών φλυκτίδων, τους βοώντας απάλλαξον. Ο των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός ει.

Σε προστάτιν Ξενία, ικετεύομεν έχειν και των παιδίων ημών λυτρούσαν εκ κινδύνων, ημάς και ταύτα Μάρτυς, ίνα μέλπωμεν κράζοντες. Ο των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός ει.

Τους κατέχοντας πόθω, την σεπτήν σου Εικόνα, και εν δεινοίς προς αυτήν, προστρέχοντας Θεόφρον, εκ τούτων ρύσαι Μάρτυς, ίνα πίστει κραυγάζωμεν. Ο των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός ει.
Θεοτοκίον.
Ικετών σου δεήσεις, τω Υιώ σου προσάγαγε, Θεοτόκε Αγνή, και ρύσαι καταδίκης, πυρός τε του ασβέστου, ίνα μέλπωμεν ψάλλοντες. Ο των Πατέρων ημών, Θεός ευλογητός ει.

Ωδή η´. Τον Βασιλέα, των ουρανών.
Τους σε υμνούντας, ασματικώς και τη σκέπη, τη σεπτή σου δραμόντας Ξενία, νόσων της καρδίας περίσωζε και νεύρων.

Επιληψίας και βασκανίας σους δούλους, εκ φυμάτων ελκών και φλυκτίδων, και εξανθημάτων, απάλλαξον λιταίς σου.

Των σων τυράννων τας απειλάς παριδούσα, εν χαρά προς τον πλάστην ανήλθες, όνπερ εκδυσώπει υπέρ των σε τιμώντων.
Θεοτοκίον.
Όλην μου Μήτερ, εν σοι πιστώς την ελπίδα, νυν ο σος ανατίθημι δούλος. Λάβε με, βοών σοι, εις χείράς σου Παρθένε.

Ωδή θ´. Κυρίως Θεοτόκον.
Ωδαίς τον σε τιμώντα, φρούρει εν τω βίω της δ αἰωνίου συμμέτοχον δείξον ζωής, ταις προς Θεόν σαις πρεσβείαις, Ξενία πάνσεμνε.

Τους σοι πιστώς δραμόντας, φύλαττε των νόσων, παντός συμπτώματος, Μάρτυς Ξενία ημάς, και πάσης άλλης ανάγκης ταις σαις δεήσεσιν.

Εικόνα σου εν πίστει τους ασπαζομένους, Θαυματουργέ και κατέχοντας ρύσαι δεινών, καρδίας νόσων και νεύρων ταις σαις εντεύξεσι.
Θεοτοκίον.
Υμνούμέν σε, Παρθένε, ότι εν κοιλία ημών τον Κτίστην εχώρησας Μήτερ τη ση αυτόν δυσώπει απαύστως υπέρ των δούλων σου.

Άξιόν εστι... και τα παρόντα Μεγαλυνάρια
Άξιόν εστιν ως αληθώς, εν ωδαίς υμνείν σε Αθληφόρε, Καλαμών το κλέος και του Χριστού, την πάνσεμνον Νύμφην των εν νόσοις την ιατρόν, των παίδων προστάτιν, και των κινδυνευόντων, Ξενία Καλλιμάρτυς το καταφύγιον.

Χαίροις, των καλούντων σε βοηθός, και παραμυθία θλιβομένων η ταχινή, χαίροις, καθαιρέτις παντός μαγείας είδους, και νοσούντα παιδία, Ξενία φύλαττε.

Θλιβομένων, πάνσεμνε, καρδιών, η αφαιρεθείσα την καρδίαν σου απηνώς, υπό του τυράννου γλυκεία ανεδείχθης, παραμυθία Μάρτυς, των προστρεχόντων σοι.

Αθληφόρων χαίροις η καλλονή, και της βασκανίας το αντίδοτον εκ Θεού, χαίροις, της μαγείας φθονερών καθαιρέτις. Χριστόν δυσώπει, Μάρτυς, υπέρ των δούλων σου.

Τους ασπαζομένους πανευβλαβώς, Μάρτυς στεφηφόρε, την Εικόνα σου την σεπτήν, νόσων της καρδίας και νεύρων ταις λιταίς σου, και σεληνιασμού τε, Ξενία, φύλαξον.

Χάριν θείαν είληφας εκ Θεού, σώζειν, ω Ξενία, τους καλούντάς σε ευλαβώς, εκ των δοθιήνων και των εξανθημάτων, μυρμηκιών τε, Μάρτυς, ταις σαις δεήσεσι.

Πονηρών πνευμάτων επιβουλής, και της βλάβης τούτων διαφύλαττε τους πιστώς, τη σεπτή σου σκέπη, και ιερά Εικόνι προστρέχοντας λιταίς σου, Ξενία πάνσεμνε.

Χαίρε Μήτερ Δέσποινα της ζωής, χαίρε η προστάτις, των τιμώντων σε και φρουρός, χαίρε η ελπίς μου, η δόξα και ισχύς μου μετά Θεόν η μόνη συ μου βοήθεια.

Πασαι των Αγγελων…

Το Τρισάγιον και το Απολυτίκιον.

Ήχος δ´. Ταχύ προκατάλαβε.
Βαφαίς των αιμάτων σου, φαιδράν στολήν σεαυτή, Ξενία, επέχρωσας παρισταμένη Χριστώ, ως νύμφη πανάσπιλος είληφας δε την χάριν, μαγγανείας του λύειν, δαίμονας, εκδιώκειν και τας νόσους καρδίας ιάσθαι. Ικέτευε εκτενώς, υπέρ των ψυχών ημών.

Εκτενής και Απόλυσις, μεθ ἣν ψάλλομεν το εξής

Ήχος β´. Ότε εκ του ξύλου.
Πάντας τους προστρέχοντας πιστώς, τη σεπτή σου σκέπη Ξενία, των αοράτων εχθρών, και των ορατών ημάς θεόφρον φύλαξον, φθονερών τε αφάνισον, πάσαν μαγγανείαν, και δεινών απάλλαξον, και νόσων λύτρωσαι και τον αθλοθέτην Σωτήρα, συν τη Θεοτόκω δυσώπει, υπέρ των ψυχών ημών πολύαθλε.

Δέσποινα, πρόσδεξαι τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης και θλίψεως.

Την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού φύλαξόν με υπό την σκέπην σου.

Ο σατανάς φανερώνεται με διάφορα πρόσωπα ....


Ο Προηγούμενος Χριστόφορος, αδελφός της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας, περνώντας μια μέρα από το μέρος που λέγεται «ΒΕΛΛΑΣ» είδε στον δρόμο ένα μικρό και πολύ όμορφο γατάκι.
Επειδή το μέρος εκείνο είναι δασώδες και αρκετά μακριά από το Μοναστήρι, στην αρχή του φάνηκε πολύ περίεργο, πώς βρέθηκε εκεί το γατάκι;
Εκείνο μόλις είδε τον Προηγούμενο, άρχισε να φωνάζει, νιάου, νιάου και με διάφορα ναζιάρικα χάδια και σχήματα πλησίαζε και πήγε κοντά του.
Ο Προηγούμενος τότε έσκυψε, το πήρε στα χέρια του και άρχισε να παίζει μαζί του. Εκείνο παίζοντας, άλλοτε έβγανε τα νύχια του κι άλλοτε με τα δόντια δάγκανε και γκριτζιάνιζε τα χέρια του Προηγούμενου Χριστόφορου, παίζοντας μαζί του.
 

Σε μια στιγμή που τον δάγκανε, ο Προηγούμενος, πόνεσε και είπε στο γατάκι χαϊδευτικά: «βλέπω βρε, ότι έχεις δόντια και δαγκώνεις!»
Τότε απροσδόκητα και ξαφνικά φούσκωσε ο γάτος κι έγινε σαν μπαλόνι, και με πολύ άγρια φωνή, το φαινόμενο γατάκι είπε: «Έχω ρε! τί νόμισες πώς δεν έχω; Μάλιστα έχω κι άλλα πράγματα…» Κι άμα είπε αυτά έγινε άφαντο το γατάκι, που στο μεταξύ είχε γίνει γάταρος. Άφησε πολλή βρώμα και δυσοσμία και τον Προηγούμενο εμβρόντητο από το φόβο και τη φρίκη που πήρε. Και όπως μετά ομολόγησε ο ίδιος, σ’ όλη του τη ζωή δεν μπορούσε να ξεχάσει εκείνη την άγρια φωνή, που έβγαλε και από το άγριεμα των ματιών του, που του φάνηκε σαν να πέταγαν φωτιές. Ήτανε πολύ τρομερό το φαινόμενο.



Μ’ αυτό ο Σατανάς θέλησε να τρομάξει τον ιερομόναχο αυτόν και ασφαλώς θα ήθελε να του κάνει ίσως μεγάλο κακό, αλλά δεν είχε περισσότερη εξουσία από το Θεό για να βλάψει πιο πολύ τον άνθρωπο, διότι ο Σατανάς δεν έχει διάθεση ούτε θέλει να παίξει με τον άνθρωπο, ήθελε να του κάνει μεγάλη ζημιά, όπως κατά καιρούς είχε κάνει σε άλλους, αλλά σ’ αυτόν δεν είχε την άδεια να κάνει περισσότερο κακό.
 


Γι’ αυτό να παρακαλούμε τον Πανάγαθο Θεό, να μας φυλάει από τέτοια παιχνίδια με τον Διάβολο, αλλά πρέπει κι εμείς να φυλαγόμαστε και να μην κάνουμε πονηρά έργα, που δίνουν την άδεια στον Σατανά να μας πειράζει.
Παρόμοιο απατηλό φαινόμενο του σατανά
Ο Κλητήρας του Πολιτικού Διοικητού του Αγίου Όρους, Μπούζας γνωστός με το όνομα «Μπαρμπαγιώργης» πήγαινε σε αποστολή από τις Καρυές στην ιερά Μονή Φιλόθεου.
Στην τοποθεσία που κατηφορίζει ο δρόμος και πηγαίνει για την Σκήτη της Ιεράς Μονής των Ιβήρων, εκεί ακριβώς που είναι πολλές «δρεις» δένδρα και ο δρόμος είναι καλντερίμι. Στο σημείο αυτό ο Μπαρμπαγιώργης, καβάλα στο μουλάρι, βλέπει στον δρόμο ένα ωραίο σκυλάκι, το οποίο ακολουθούσε το μουλάρι αρκετό διάστημα και πήγαινε πότε μπρος και άλλοτε πίσω από το μουλάρι.



Ο Μπούζας επειδή του άρεσε, γιατί ήταν ομορφούτσικο, άρχισε να το καλεί και να του φωνάζει, όπως συνήθως λέμε στα σκυλιά «κούτσι, κούτσι κλπ.». Τότε εκείνο σε μια ευκαιρία που το έδαφος ήταν επικλινές, με ένα πήδημα βρέθηκε πάνω στο μουλάρι, στην αγκαλιά του Μπούζα.
Εκείνος χάρηκε κι άρχισε να το χαϊδεύει, κι όσο αυτός το χάιδευε τόσο εκείνο σήκωνε την ουρά του και τον κοίταζε στα μάτια χαρούμενο.
Σε μια στιγμή, εκεί που το χάιδευε ο μαρμπαγιώργης, σαν κοσμικός που ήταν, είπε στο σκυλάκι: «Βρε συ, το ξέρεις πώς είσαι όμορφο,
μπα τί βλέπω, έχει και μπαμπαλάκια αρχίδια —».
Τότε το φαινόμενο σκυλάκι, γύρισε και με ανθρώπινη φωνή είπε στον μπαρμπαγιώργη: «Έχω ρε Μπούζα, τί νόμιζες πώς δεν έχω;»
 


Ο Μπαρμπαγιώργης με τα χέρια του το πέταξε κάτω κι εκείνο μεν έγινε άφαντο, αλλά ο Μπούζας βρέθηκε στον δρόμο κατασακατεμένος από τα χτυπήματα, διότι αφήνιασε το μουλάρι και τον πέταξε κάτω και άλλοι περαστικοί βρήκαν τον Μπαρμπαγιώργη σε κακά χάλια.
Και στην περίπτωση αυτή, όπως και στην προηγούμενη, ο Δαίμονας θέλησε να κάνει κακό και να σκοτώσει τον άνθρωπο, αλλά δεν είχε εξουσία από τον πανάγαθο Θεό, διότι όπως λέγανε εκείνοι που γνώρισαν και έζησαν από κοντά τον Μπαρμπαγιώργη, πως δεν ήταν κακός άνθρωπος. Αλλά ο Θεός θέλησε με την δοκιμασία αυτή να τον κάνει να γίνει περισσότερο καλός, πράγμα που ζητεί και θέλει από όλους τους ανθρώπους να γίνουμε όλοι καλύτεροι από ό,τι είμαστε.

Η Θεοτόκος στα δεξιά του Υιού της, πρεσβεύει ακατάπαυστα για όλο το ανθρώπινο γένος....


Η Θεοτόκος στα δεξιά του Υιού της, πρεσβεύει ακατάπαυστα για όλο το ανθρώπινο γένος. Ακόμη και από την επίγεια ζωή της, πλάι στις πολλές αρετές της, είχε την διαρκή προσευχή. Συχνά αρεσκόταν να πηγαίνει και να προσεύχεται στον Κήπο των Ελαιών, όπου προσευχόταν και ο Υιός Της. Αλλά και στην οικία της, την Αγία Σιών, προσευχόταν πολλές ώρες με γονυκλισίες και δεήσεις για όλο τον κόσμο. Ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης, γράφει σχετικά : «Αψευδέστατοι μάρτυρες των γονυκλησιών της Παναγίας είναι τα κοιλώματα στις πέτρες του πατώματος της οικίας της, όπου ολίγο ύπνο έδιδε στο σώμα της και τον περισσότερο χρόνο επιδιδόταν σε σωματικές ασκήσεις, γονυκλισίες και προσευχές..».
Ο Άγιος Φιλόθεος Κόκκινος, γράφει…
.. «Είναι ανάγκη όμως, να ομιλήσομε και να θαυμάσουμε και σε καμία περίπτωση να μην αφήσουμε ανεξέταστα το έντονο και εύτονο και την υπερβολική μέριμνά Της, όσον αφορά την προσευχή¨ εννοώ βέβαια, τόσο το πρακτικό και σωματικό μέρος των προσευχών Της, όσο και το θεωρητικό μέρος τους, το νοερό και μεταρσιωμένο, το οποίο από την φύσιν του ενώνει κατά τρόπο υπερφυή τον νού με τον Θεόν, δια της θείας ελλάμψεως, όσων βέβαια προσεύχονται καθαρά. Αλλά τα κατορθώματα της σωματικής προσευχής Της, ή καλύτερα την ασυναγώνιστη επιμέλειά Της για τις προσευχές και τους σωματικούς αγώνες Της κατά την διάρκειά τους, το μαρτυρούν από το ένα μέρος οι σκληροί κόμποι που σχηματίστηκαν στα γόνατά Της, από την συνεχή κλήση και στάση στο έδαφος τηςιεράς και παρθενικής σαρκός Της¨ από το άλλο δε, φωνάζουν κραυγαλέα αυτά τα υπερφυή και μέγιστα αθλήματά Της, οι πλάκες που ήταν στρωμένες στο σπίτι Της στην Σιών, επάνω στις οποίες συχνά έκανε τις προσευχές και γονυκλισίες Της».
Εφόσον στην επίγεια ζωή της, έκανε τόσο αγώνα και δεήσεις, μετά την Κοίμησή Της, που βρίσκεται στα δεξιά του Υιού Της, διαρκώς πρεσβεύει για όλους τους ανθρώπους, για την συγχώρεση των αμαρτιών μας, την λύση των ποικίλων προβλημάτων μας, για την θεραπεία της ψυχής και του σώματός μας και κυρίως εξευμενίζει την δικαία οργή του Θεού για τα πολλά ανομήματα του κόσμου.
Στο ψυχωφελές βιβλίο «Αμαρτωλών Σωτηρία», του Αγαπίου μοναχού του Κρητός, αναφέρεται μια θαυμαστή οπτασία που είδε ένας πνευματικός αγιώτατος στα τέλη της ζωής του, που ο Κύριός μας ευμενίζεται επικαμπτόμενος στις ικεσίες της Μητρός Του.
Λέει λοιπόν, ότι ο ιερέας αυτός, είδε σε όραμα τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, καθεζόμενον επί Θρόνου μεγαλειότητος και εκ δεξιών αυτού η πανύμνητος Δέσποινα και πλήθος Αγγέλων. Διέταξε ο Κύριος ένα ισχυρό Άγγελο, να ηχήσει την φοβερή σάλπιγγα που κρατούσε, η οποία ήταν τόσον μεγάλη και εβγήκε από αυτής βροντώδης φωνή, οπού του φάνηκε πως έτρεμε όλος ο Κόσμος σαν φύλλο δένδρου. Σε λίγη ώρα έκανε νεύμα πάλι ο Κύριος προς τον Άγγελο, να σαλπίσει εκ δευτέρου την σάλπιγγα και υπάκουσε. Η δε πανάμωμος Μήτηρ του Ιησού γνωρίζουσα, ότι μετά τον τρίτον ήχο θα καταστρεφόταν όλος ο Κόσμος, σηκώθηκε από τον Θρόνο της, μαζί με όλους του Αγίους και προσέπεσε στους αχράντους πόδας του δικαίου Κριτού, ζητώντας Του να δώσει έλεος και διωρία καιρού στους αμαρτωλούς, να μετανοήσουν και να κλαύσουν για τις αμαρτίες τους. Ο δε Κύριος αποκρίθηκε : «Γνωρίζεις φιλτάτη μου Μητέρα, πόσας αισχρουργίας επιτέλεσε ο αχάριστος Κόσμος, και καθεκάστην εργάζεται. Λοιπόν δεν είναι πρέπον πλέον, ούτε δίκαιον να τους ελεήσω διότι όχι μόνον οι κοσμικοί άνδρες και γυναίκες, αλλά και οι Κληρικοί, και Μοναχοί μου κεντούν τα σπλάχνα, και με ξανασταυρώνουν, διότι εμίαναν το άγιον σχήμα και την Αγγελικήν διαγωγή με τας ασελγείας τους. Τότε πάλιν η Δέσποινα εδέετο εκτενέστερον, λέγουσα : «Τέκνον μου γλυκύτατον, επάκουσόν μου δια τα σπλάγχνα των οικτιρμών σου και δια τα άχραντα πάθη σου, οπού υπέμεινας δια τους αμαρτωλούς. Ο δε είπε : «Γινώσκεις, ω Μήτερ μου, ότι και άλλες πολλές φορές με τας δεήσεις και ικεσίας σου ιλάρυνες την δικαίαν μου αγανάκτηση και δεν με άφησες να κάμω την πρέπουσα κρίσιν, όμως οι άνθρωποι δεν εκαλλιτέρευσαν από την προτέραν κακία και πονηρία τους, αλλά μάλλον χειρότεροι έγιναν, καταφρονούντες τον Σταυρόν και το Πάθος μου. Οι ηγεμόνες και προεστοί τυραννούν με αναισχυντίαν το λαό και μιαίνουν τους ιερούς νόμους με την ασελγή ζωή τους. Ο κοινός λαός πάλι αθετεί δια παντός, και καταφρονεί τας εντολάς μου, επιτελών τα σαρκικά του θελήματα, πορνείας, φονικά, αδικίας, και άλλα αισχρά και θανάσιμα ανομήματα. Τότε λέγει η Δέσποινα : «Όλα ταύτα είναι αλήθεια γλυκύτατον Τέκνον μου, αλλά δέομαί σου, με την άπειρον ευσπλαχνίαν σου, να τους στείλης το φώς της Χάρης Σου, να γνωρίσουν την ζημία τους και να μετανοήσουν για να τύχουν αφέσεως. Ναι πολυέλλε Κύριε, επάκουσόν μου και πλήρωσον την αίτησιν ταύτην όχι γιατί τους αξίζει (είναι ανάξιοι ελέους και συγχωρήσεως ) αλλά δια την αγάπη εμού και πάντων σου των Αγίων τούτων, όπου έχυσαν δια όνομά σου το αίμα τους, και παρέδωσαν εις διαφόρους θανάτους τας σάρκας τους, και καταφρόνησαν πάσας του Κόσμου τας ηδονάς, δια να έχουν την αγάπη σου. Λοιπόν επάκουσον ελεήμων της ημετέρας δεήσεως».
Τότε όλοι οι Άγιοι προσκύνησαν με την Παναγία, δεόμενοι του Κυρίου να κάνει έλεος. Τότε ο πανοικτίρμων Κριτής, απεκρίθη με γαληνόν πρόσωπον: «Με νίκησες , Μήτερ μου, με την ικεσία σου και εσείς άγιοι φίλοι μου με τις πρεσβείες σας μετατρέψατε τον θυμό μου σε έλεος. Θα στείλω λοιπόν πάλι στον κόσμο δασκάλους και κήρυκες, να διδάξουν και να διορθώσουν τους αμαρτάνοντες». Αφού είπε αυτά ο Δεσπότης, τελείωσε το όραμα, το οποίο διηγήθηκε ο Άγιος αυτός πνευματικός σε όλους τους αδερφούς του κοινοβίου και για να επιβεβαιωθεί ότι ήταν αληθινή η οπτασία, είπε σε πολλούς από τους παριστάμενους, τα απόκρυφα αμαρτήματά τους, κατ’ ιδίαν, που τα φανέρωσε και τα αποκάλυψε ο Κύριος, να τους τα πει για να διορθωθούν. Αμέσως μετά, ο όσιος, παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού.
Από τις συγκλονιστικές αυτές αποκαλύψεις βλέπουμε το μέγεθος της φιλανθρωπίας και μακροθυμίας του Θεού, χάρις στις πρεσβείες και ικεσίες της Παναγίας και των Αγίων μας.

Σύγχρονα Θαύματα και εμφανίσεις της Παναγίας στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου.


Α

.Ο Νικόλαος Σπύρου από τον Βόλο σε επιστολή που έστειλε στην Μονή Βατοπαιδίου στις 20 οκτωβρίου 2001, γράφει:

«Σε μία από τις προσκυνηματικές επισκέψεις μου στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου είχα μία σπάνια εμπειρία. Υπέφερα από αυχενικό σύνδρομο, που με κράταγε πολλές φορές στο κρεβάτι με πολλή ζάλη και πόνο. Ένα απόγευμα, ημέρα Τρίτη, θα πηγαίναμε με την παρέα μου στο παρεκκλήσιο της Παναγίας της Παραμυθίας για να παρακολουθήσουμε την Παράκληση. Εγώ, δεν μπορούσα να περπατήσω από την ζάλη, και την αδιαθεσία που ένιωθα. Προσπάθησα σιγά σιγά και σύρθηκα κυριολεκτικά ως το παρεκκλήσιο. Κατά την διάρκεια της Παρακλήσεως προσευχόμουν στην Παναγία μας να μου δώσει την υγεία μου. Στο τέλος της Παρακλήσεως, όταν πήγαμε να προσκυνήσουμε την χαριτόβρυτο εικόνα Της, συνέβη το εξής γεγονός. Την ώρα που έσκυψα να προσκυνήσω ακούστηκε ένας εκωφαντικός θόρυβος, που τον άκουσαν και εντυπωσιάστηκαν όλοι όσοι ήταν μέσα στο παρεκκλήσιο. Αμέσως άνοιξα τα μάτια μου, και ένοιωσα άλλος άνθρωπος, ήμουν τελείως καλά. Ας έχει δόξα το όνομα της Κυρίας μας Θεοτόκου, η οποία ως φιλεύσπλαγχνη Μητέρα ευεργετεί συνεχώς εμάς τους αμαρτωλούς και αναξίους»

Β

.Ο Αθανάσιος Σκούτας, από την Πάτρα σε επιστολή του προς την Μονή γράφει τα εξής: «Εργάζομαι σε μια ιδιωτική εταιρεία με την ιδιότητα του αποθηκαρίου. Έχω επισκεφθεί την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου δύο φορές. Την πρώτη τον Αύγουστο του 1995 και την δεύτερη τον επόμενο χρόνο. Την δεύτερη φορά όταν συναντήθηκα με τον Καθηγούμενο και συγκεκριμένα στο προαύλιο έξω από το Καθολικό, του παρέδωσα μία μικρή ασημένια πλάκα που ήταν χαραγμένα επάνω της δύο γόνατα. Του διηγήθηκα δε την ιστορία σχετικά με την πλάκα, η οποία είναι η εξής.

Η εργασία μου έχει πολλή ορθοστασία και αναγκάζομαι να σηκώνω αρκετά βάρη κατά τις μετακινήσεις των εμπορευμάτων. Με τον καιρό άρχισε να μου δημιουργείται ένα πρόβλημα με τα γόνατά μου από την κούραση της εργασίας μου. Πήγα σε γιατρό και έκανα κάποια θεραπευτική αγωγή. Αποδείχθηκε πως δεν ήταν αρκετή για το πρόβλημά μου, με αποτέλεσμα να έχω σαν δεύτερη λύση την χειρουργική επέμβαση. Έτσι πέρασε αρκετός καιρός χωρίς να γίνεται τίποτα, και το πρόβλημα να παραμένει. Ερχόμενος στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου την πρώτη φορά, θαύμασα το κάλλος και τις πολλές θαυματουργικές εικόνες της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ακουσα από τον μοναχό που έκανε ξενάγηση και έλεγε την ιστορία και τα διάφορα θαύματα της κάθε εικόνας και αμέσως αισθάνθηκα την ανάγκη και την επιθυμία να κάνω σε κάθε θαυματουργό εικόνα μία μικρή προσευχή, παρακαλώντας την Υπεραγία Θεοτόκο να κάνει ένα μικρό θαύμα για μένα. Αυτό γινόταν για αρκετό καιρό και σε άλλες θαυματουργικές εικόνες που συναντούσα, υποσχόμενος πάντα ότι αν εκπληρωθεί η επιθυμία μου θα έρθω στην πρώτη εικόνα που πρωτοέκανα την προσευχή μου να δώσω αυτό το μικρό τάμα. Αυτό ήταν η ιερά εικόνα της Παναγίας της Παραμυθίας. Πέρασε λίγος καιρός και τα πόδια μου σιγά σιγά άρχισαν να μην με πονούν. Το θαύμα έγινε. Έτσι ερχόμενος τον Αύγουστο του 1996, πρώτο μου μέλημα ήταν να έρθω στην Μονή Βατοπαιδίου και να εκπληρώσω την υπόσχεσή μου.

Ευχαριστώ και δοξάζω ολόψυχα την Υπεραγία Θεοτόκο για την μεγάλη χάρη που έκανε σε εμένα τον αμαρτωλό και σας για την μεγάλη αγάπη που μας δείξατε κατά την εκεί φιλοξενία μας.

Η Υπεραγία Θεοτόκος με τις ταπεινές σας προσευχές να βοηθά όλον τον κόσμο».

Γ.

Ο Σταύρος Σταύρου, πατέρας οκτώ παιδιών, από την Λεμεσό της Κύπρου, γράφει προς την Μονή Βατοπαιδίου τα εξής:

«Το έτος 1994 επισκέφθηκα το Αγιον Ορος με τρία από τα αγόρια μου… Στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, όπου φιλοξενηθήκαμε τις περισσότερες ημέρες της παραμονής μας στο Αγιον Όρος, είδα την Υπεραγία Θεοτόκο να περπατά μέσα στην Μονή. Το γεγονός συνέβη ως εξής:

Καθόμουν έξω από την Τράπεζα, όταν είδα μία μοναχή να περπατά στην αυλή της Μονής. Ερχόταν από την πλευρά του Καθολικού και κατευθλυνθηκε προς το Μαγειρείο όπου και εισήλθε. Ήταν ψηλή με ρωμαλέα κορμοστασιά και πλήρες γυναικείο μοναχικό ένδυμα. Αφού πέρασαν μερικές στιγμές βγήκε από το Μαγειρείο, περπάτησε κατά μήκος του κτιρίου, και κοντά στο Καθολικό, όπου είναι το παρεκκλήσιο της Παραμυθίας και εισήλθε ξανά στο κτίριο της Μονής. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν μεγάλη έκπληξη: «Βρίσκεται γυναίκα και μάλιστα μοναχή στην Μονή; Πως γίνεται; Είναι κάπου κρυμμένη; Μετά σκέφτηκα ότι γνωρίζω τον Ηγούμενο και τους μοναχούς και αυτό είναι αδύνατον. Αρα, τι βλέπω;»…

Πέρασαν περίπου έξι μήνες, όταν μία ημέρα παρακολούθησα στην τηλεόραση μία συνέντευξη του Ηγουμένου της Μονής Βατοπαιδίου, πατρός Εφραίμ, στην οποία έλεγε ότι διάφοροι προσκυνητές, που επισκέφτηκαν την Μονή Βατοπαιδίου, είχαν δει την Υπεραγία Θεοτόκο στην Μονή – και μερικοί από αυτούς σκανδαλίσθηκαν νομίζοντας ότι ζούσε γυναίκα στη Μονή. Αμέσως ήρθε στην μνήμη μου το συμβάν της δικής μου οράσεως και κατάλαβα ότι η γυναίκα που είδα ήταν η Υπεραγία Θεοτόκος.

Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν δύσκολα για την οικογενειά μου… Η εμπειρία που είχα ήταν το μεγάλο στήριγμα για τις δοκιμασίες που ακολούθησαν. Οι κινήσεις της Παναγίας μας, όταν την είχα δει στο Βατοπαίδι, έδειχναν μεγάλη μέριμνα και φροντίδα. Η συγκατάβασή Της στην αμαρτωλότητά μου φανερώνει απέραντη μητρική αγάπη, και τέλος η εκρηκτική επιβεβαίωση της παρουσίας Της ανάμεσά μας θα είναι πάντοτε πηγή ελπίδας και πίστεως για την σωτηρία μας…»


Δ.

Ο εφημέριος του Τιμίου Προδρόμου Δρομολαξιάς Λάρνακας στην Κύπρο, αιδεσιμολογιώτατος π. Πέτρος Πέτρου, σε επιστολή του που έστειλε στην Μονή Βατοπαιδίου στις 10 Νοεμβρίου 2001, αναφέρει σχετικά με την ανέγερση παρακκλησίου επ ονόματι Παναγίας της Παραμυθίας στην Δρομολαξιά:

«Ήταν Κυριακή και λειτουργούσα στην μεγάλη εκκλησία του χωριού, στον Τίμιο Πρόδρομο. Στο τέλος της θείας Λειτουργίας, αφού μοίρασα το αντίδωρο, με πλησιάζει ένας νέος και με ρωτά εάν κτίζουμε εκκλησία προς τιμή της Παναγίας της Παραμυθίας. Του λέω «ναι παιδί μου», και μου αναφέρει «ήρθα να κάνω κάποια δωρεά», ενώ κρατούσε στα χέρια του χρήματα. Τον ρώτησα ποιος τον έστειλε, από που το έμαθε και αμέσως βούρκωσαν τα μάτια του και μου λέει: «Πάτερ ήμουν στον Αγιον Όρος, στην Μονή Βατοπαιδίου και ενώ παρακολουθούσα την θεία Λειτουργία στο παρεκκλήσιο της Παναγίας της Παραμυθίας άκουσα μία γλυκιά γυναικεία φωνή να μου λέει: Όταν επιστρέψεις στην Κύπρο, να πας στην Δρομολαξιά και να κάνεις δωρεά για το εκκλησάκι μου που κτίζεται» Έτσι, με αυτήν την θαυματουργική επέμβαση της Θεοτόκου προς τον νεαρό, καταλάβαμε ότι ήταν όντως θέλημα της Παναγίας μας να κτισθεί το παρεκλήσιο αυτό».


Ε.

Ο Ανδρέας Ευαγγελίδης, από την Αραδίππου της Κύπρου, σε επιστολή του προς την Μονή Βατοπαιδίου αναφέρει:

«Έγινε θαύμα στο πόδι μου στις 22 Ιουνίου το 1992. Σας γράφω σχετικά με αυτό. Το πόδι μου με πονούσε πολύ στο γόνατο και δεν μπορούσα να κατέβω σκαλιά ή να ανέβω. Γι αυτό πήγα στον γιατρό, ο οποίος και μου είπε ότι πρέπει οπωσδήποτε να κάνω εγχείρηση, διαφορετικά θα κουτσαίνω. Ήταν 15 Ιουνίου το 1992. Εγώ του είπα ότι δεν μπορώ τώρα, γιατί φεύγω για το Αγιον Όρος. Αυτός επέμενε και μου είπε ότι αν πας με αυτό το πόδι στο Αγιον Όρος, στο τέλος θα σε φέρουν με το φορείο. Εγώ του είπα ότι θα πάω και δεν με νοιάζει. Έτσι και έγινε. Ήρθα στο Αγιον Όρος μαζί με άλλους φίλους… Όταν ήρθαμε στο Βατοπαίδι στην Εκκλησία εγώ προσευχόμουν στην Παναγία και σε όλη την διάρκεια της θείας Λειτουργίας έλεγα «Παναγία μου, θεράπευσέ με». Στις 6 περιπου η ώρα, το πρωί, μου φάνηκε στο εικόνισμα της Παναγίας ότι ξεχώρησε η Παναγία και ένοιωσα μεγάλη χαρά, αγαλλίαση και δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Όταν τελείωσε η θεια Λειτουργία και βγήκαμε έξω, ο πάτερ Εφραίμ ήταν στο πάνω εκκλησάκι της Παναγίας της Παραμυθίας και δεν είχε τελειώσει ακόμα. Είπα στην παρέα μου να ανέβουμε πάνω μέχρι να τελειώσει και μετά να πάμε στην Τράπεζα. Συμφώνησαν και αυτοί και ήρθε ο ξάδελφός μου για να με βοηθήσει να ανέβω την σκάλα προς το εκκλησάκι της Παραμυθίας. Στο πρώτο σκαλί δεν ένοιωσα πόνο στο πόδι μου. Τότε δοκίμασα το δεύτερο, τίποτα. Στο τρίτο σκαλί το πίεσα για να δω, και πάλι δεν ένοιωσα πόνο, οπότε έσπρωξα τον ξάδελφό μου και άρχισα να τρέχω πάνω προς το παρεκκλήσιο της Παραμυθίας και κλαίγοντας φώναζα ότι έγινε θαύμα. Όταν φύγαμε και φτάσαμε στην Κύπρο πήγα στον γιατρό μου και του είπα να με εξετάσει. Όταν με εξέτασε μου είπε ότι το πόδι μου είναι καλύτερο από το άλλο. Τότε εγώ τον ρώτησα αν πιστεύει στα θαύματα και μου είπε: «ναι, πιστεύω». Εγώ του είπα το περιστατικό και μου είπε: «Δοξάζω το όνομά Της. Ανδρέα μου είσαι μια χαρά». Και μέχρι σήμερα είμαι πολύ καλά…»

(Από την ιστοσελίδα των φίλων  της Ι.Μ.Βατοπεδίου)

Παρακλητικός Κανών Αγίας Μαρίνας

Ευλογήσαντος του Ιερέως.

Ψαλμός ρμβ΄ (142)

Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου, ενώτισαι την δέησιν μου εν τη αληθεία σου, εισάκουσον μου εν τη δικαιοσύνην σου. Και μη εισέλθεις εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πας ζών. Ότι κατεδίωξεν ο εχθρός την ψυχήν μου, εταπείνωσεν εις γην την ζωήν μου. Εκάθισεν με εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιώνος, και ηκηδίασεν το πνεύμα μου, εν εμοί εταράχθη η καρδίαν μου. Εμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάσι τοις έργοις σου, εν ποιήμασι των χειρών σου εμελέτησα. Διαπέτασα προς σε τας χείρας μου, η ψυχή μου ως γή άνυδρός σοι.

Ταχύ εισάκουσον μου, Κύριε, εξέλιπε το πνεύμα μου. Μη αποστρέψεις το πρόσωπόν σου απ΄εμού, και ομοιωθήσομαι τοις καταβαίνουσιν εις λάκον. Ακουστόν ποίησον μοι το πρωί το έλεός σου, ότι επί σοι ήλπισα. Γνωρισόν μοι κύριε, οδόν εν ή πορεύσομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχήν μου. Εξελού με εκ των εχρών μου Κύριε, προς σε κατέφυγον, δίδαξόν με του ποιείν το θέλημά σου, ότι συ εί ο Θεός μου. Το Πνεύμα σου το αγαθόν οδηγήσει με εν γή ευθεία, ένεκεν του ονόματος σου, Κύριε, ζήσεις με. Εν τη δικαιοσύνην σου εξάξεις εκ θλίψεως την ψυχήν μου, και εν τω ελέει σου εξολοθρεύσεις τους εχθρούς μου. Και απολείς πάντας τους θλίβοντας την ψυχήν μου, ότι εγώ δούλος σου ειμί.

Είτα τα παρόντα Τροπάρια.

Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν ευλογημένος ο ερχόμενος έν ονόματι Κυρίου.

(Τετράκις)

Ήχος δ’ ( ο υψωθείς εν τω Σταυρώ)

Την Αθλοφόρον και Παρθένον Μαρίναν, την δι’ αγνείας την ψυχήν ωραίσασαν, ανευφημούντες κράξωμεν εκ μέσης ψυχής. Μάρτυς αξιάγαστε, ταις πρεσβείαις ρύσαι, πάντας τους τιμώντας σε, του λιμού και λοιμού τε, και πάσης άλλης βλάβης του εχθρού, όπως υμνώμεν ενθέως την Μνήμην σου.

Δόξα πατρί…. «Απολυτίκον»

Ήχος πλ. α’ (Τον Συνάναρχον Λόγον)

Του εχθρού τας ενέδρας ρύμη διέφυγες, και αυτώ προσπλακείσα υπερηκόντησας, και εκ Θεού την δαψιλή χάριν απείληφας, αποσοβείν εκ των Πιστών, τας νόσους τας λυμαινώδεις, διο πρέσβευε τω Κυρίω, υπέρ ημών, Μαρίνα ένδοξε.

Και νύν «Θεοτοκίον»

Ου σιωπήσομεν, ποτέ, Θεοτόκε, τας δυναστείας Σου λαλείν οι ανάξιοι, εί μη γαρ Συ προίστασο πρεσβέβουσα, τις ημάς ερρύσατο, εκ τοσούτων κινδύνων: Τις δε διεφύλαξεν εως νύν ελευθέρους: Ούκ αποστώμεν, Δέσποινα , εκ Σου, σους γαρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.


Ψαλμός Ν΄ (50)

Ελέησον με, ο Θεός, κατά το μέγα Έλεός Σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου, εξάλειψον το ανόμημά μου. Επί πλείον πλύνον με από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω, και η αμαρτία μου ενώπιόν μου έστι δια παντός. Σοι μόνω ήμαρτον και το πονηρόν ενώπιον Σου εποίησα, όπως αν δικαιωθείς εν τοις λόγοις Σου, και νικήσης εν τω κρίνεσθαί Σε.

Ιδοί γαρ εν ανομίαις συνελήφθην και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου. Ι δού γαρ αλήθειαν ηγάπησας, τα άδηλα κσι τα κρύφις της σοφίας Σου εδήλωσας μοι. Ραντιείς με υσσώπω και και καθαρισθήσομαι, πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι. Ακουτιείς μοι αγαλλίασιν και ευφροσύνην, αγαλλιάσονται οστέα τεταπεινομένα. Απόστρεψον το πρόσωπόν Σου από των αμαρτιών μου και πάσας τας ανομίας μου εξάλειψον. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός, και πνεύμα ευθές εγκαίνησον εν τοις εγκάτοις μου. Μη απορρίψης με από του προσώπου Σου, και το πνεύμα Σου το άγιον μη αντανέλης απ’ εμού. Απόδος μοι την αγαλλίασιν του σωτηρίου Σου, και πνεύματι ηγεμονικώ στηριξόν με . Διδάξω ανόμους τας οδούς Σου, και ασεβείς επί Σε επιστρέψουσι. Ρύσαι με εξ αιμάτων ο Θεός, ο Θεός της σωτηρίας μου, αγαλλιάσεται η γλώσσα μου την δικαιοσύνην Σου. Κύριε, τα χείλη μου ανοίξεις, και το στόμα μου αναγγελεί τηνα αινεσίν Σου. Ότι ει ηθέλησας θυσίαν, έδωκα αν, ολοκαυτώματα ούκ ευδοκήσεις. Θυσία τω Θεώ πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινομένην ο Θεός ούκ εξουδενώσει. Αγάθυνον, Κύριε , εν τη ευδοκίαν Σου την Σιώ, και οικοδομηθήτω τα τείχη Ιερουσαλήμ. Τότε ευδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, αναφοράν και ολοκαυτώματα. Τότε ανοίσουσιν επί το θυσιαστήριόν Σου μόσχους.

Ωδή α’ (Ήχος πλ δ’ )

«Υγράν διοδεύσας….»

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Σκιρτώσαι, Μαρίνα, εν ουρανώ, και των του υψίστου, πληρουμένη μαρμαρυγών, φώτισον τον νουν μου σαις πρεσβείαις, και σκοτασμού των παθών με απάλλαξον.

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Θερμώς ικετεύω σε ο οικτρός, ταις σαις ικεσίαις, ώ Μαρίνα Μάρτυς Χριστού, δυσχερών του βίου λύτρωσαί με, και των παθών μου τον τάραχον κόπασον.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Μέγα το κατόρθωμά σου, Σεμνή, δράκοντα γαρ μέγαν, εταπείνωσας ευθαρσώς, καμέ όθεν δώρησαι, Μαρίνα, περιφρονήσαι αυτού τα σοφίσματα.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Συ εί, Παρθένε άσπιλε, της εμής, διανοίας θάρρος, και ελπίς μου της ταπεινής, ψυχής και καρδίας ταλαιπωρου, συ εί το φώς, η ζωή και ανάστασις.

Ωδή γ ’

«Συ εί στερέωμα.….»

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Χαίρουσα, Πανόλβιε, εν Ουρανοίς συν τοις Μάρτυσι, πάντας ημάς, φρούρησον ευχαίς σου, και παθών ελευθέρωσον.

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Σκέπην την Εικόνα σου, Σοφή Μαρίνα, οιόμενοι, δαιμονικάς, φεύγομεν παγίδας, και δεινών εκλυτρούμεθα.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Ύμνον ευχαριστήριον, ο σός οικέτης προσφέρω σοι, διασωθείς, δεινής ασθενείας, ώ Μαρίνα, πρεσβείαις σου.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Έχω σε, Πανάσπιλε, βίου προστάτιν και τείχος άρρηκτον, διο δεινών, του ματαίου βίου, ού πτοούμαι την έφοδον.

Ωδή δ’

«Εισακήκοα Κύριε….»

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Εντρυφώσα, Πανένδοξε, και ενηδομένη θείαις λαμπρότησι, των τιμώντων σε μνημόνευε, και εκ νόσων ρύου, ταις πρεσβείαις σου.

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Των αγίων αιμάτων σου, οι κρουνοί Μαρίνα, κατέσβεσαν, την δεινήν παθών μου φλόγωσιν, και εις υγείαν με οδήγησαν.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Σταλαγμοίς των αομάτων σου, πάσαν αθείας πυράν κατέσβεσας, και των τιμώντων ήρδευσας, τας ψυχάς, Μαρίνα, Θεοδόξαστε.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Ρόδον συ το αμάραντον, ώ Παρθένε μόνη βλαστήσασα, ταις πρεσβείαις σου περίζωσε, τους προστρέχοντάς σοι, Μητροπάρθενε.

Ωδή ε’

«Φώτισον ημάς….»

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Φώτισον ημάς, τους τιμώντας σε, Θεόπνευστε, φωτί τω μεγάλω νυν προσεγγίζουσα, και φωτοφόρους, τας ψυχάς ημών απέργασαι.


Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Ρεύμασι σεπτοίς, των αιμάτων σου κατάσβεσον, πυρ το της απάτης και ξήρανον ρούν, της δυσσεβών τυραννίας, Μαρίνα Πάνσεμνε.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Θείαις καλλοναίς, του Νυμφίου σου, αοίδιμε, ενηδομένη των υμνούντων σε, φωτός του θείου, τας ψυχάς ευχαίς σου έμπλησον.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Άχραντε Σεμνή, θείω ύδατι με ράντησον, και ταις λιβάσι του ελέους σου, σταγόνας δίδου, των δακρύων υετίζειν με.

Ωδή στ’

«Ιλάσθητί μοι Σωτήρ….»

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Ελήλυθε φωταυγής, Σεμνή η Μνήμη σου σήμερον, φωτίζουσα τους πιστώς, εν ταύτη τιμώντας σε, και σκότος διώκουσα, παθών ανιάτων, και δαιμόνων ταις πρεσβείαις σου.

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Στεφάνω παρθενικώ, Χριστός, Μαρίνα, σε έστεψεν, ως καθαράν και αγνήν, και χορώ Παρθένων σε, δεόντως εσκήνωσε, διο υπέρ πάντων, ημών τούτον καθικέτευε.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Υμνούσα συ τον Θεόν, φωναίς απαύστοις μνημόνευε, ημών των αμαρτωλών, Μαρίνα Πανένδοξε, ρυσθήναι εκ θλίψεως, λοιμικής τε νόσου, και δεινών του πολεμήτορος.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Φωνή Αρχαγγελική, Θεόν, Μαρία, εγέννησας, ον εξιλέωσαι νυν, ημίν ως ισχύουσα, τοις πίστει κραυγάζουσι, δορηθήναι λύσιν, των πταισμάτων, Παναμώμητε.

Διάσωσον από κινδύνων, Μαρίνα, ταις σαις πρεσβείαις, τους εν πίστει ειλικρινεί προς σε καταφεύγοντας, και ίασαι τα πολλά ημών πάθη.

Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ’ εσχάτων των ημερών τεκούσα, δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.

«Κοντάκιον»

Νύμφη εκλεκτή του Σωτήρος, Μαρίνα ένδοξε, τας σειράς των πολλών μου πταισμάτων διάρρηξον, παθών φθοράς και κινδύνων ρύσαι, και την αχλύν των νόσων μου διασκέδασον, ταις προς Θεόν λιταίς σου, Παναοίδιμε.


«Προκείμενον»

Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι, και εισήκουσε της δεήσεώς μου.

«Στίχος» Και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου, και κατεύθηνε τα διαβήματά μου.

«Ευαγγέλιον»

Έκ του κατά Λουκάν

Τω καιρώ εκείνω, συγκαλεσάμενος ο Ιησούς τους δώδεκα μαθητάς αυτού έδωκεν αυτοίς δύναμιν και εξουσίαν επί πάντα τα δαιμόνια και νόσους θεραπεύειν. και απέστειλεν ευτούς κηρύσσειν την βασιλείαν του Θεού και ιάσθαι τους ασθενούντας, και είπε προς αυτούς: Μηδέν αίρετε εις την οδόν, μήτε ράβδους, μήτε πήραν, μήτε άρτον, μήτε αργύριον, μήτε ανά δύο χιτώνας έχειν. Και εις ήν αν οικίαν εισέλθητε, εκεί μένετε και εκείθεν εξέρχεσθε. Και όσοι αν μη δέξονται υμάς, εξερχόμενοι από της πόλεως εκείνης και τον κονιορτόν από των ποδών υμών αποτινάξατε εις μαρτύριον επ’ αυτούς. Εξερχόμενοι δε, διήρχοντο κατά τας κώμας ευαγγελιζόμενοι και θεραπεύοντες πανταχού.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Ταις της Αθληφόρου πρεσβείες Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Ταις της Θεοτόκου πρεσβείες Ελεήμον, εξάλειψον τα πλήθη των εμών εγκλημάτων

«Προσόμοιον»

«Στίχος» Ελέησον με, ο Θεός, κατά το μέγα Έλεός Σου, και κατά το πλήθος των οικτιρμών Σου, εξάλειψον το ανόμημά μου

Μαρίνα Πανένδοξε, των Αθληφόρων το κλέος, συν Παρθένων τάγμασι, και χοροίς Μαρτύρων, τους εκτελούντας σου, πίστει την Κοίμησιν, και την θείαν Μνήμην, και τη σκέπη προσπελάζοντας, τη ση, Πανεύφημε, σώζε τω Κυρίω πρεσβεύουσα, και πάσαν νόσον ίασαι, και των ψυχικών ελευθέρωσον, δεινών αλγηδόνων, και ρύσαι εκ κινδύνων του εχθρού, ως παρρησίαν προς Κύριον έχουσαμ Θεόσοφε.

Ο Ιερεύς : Σώσον ο Θεός τον λαόν Σου….

Ωδή ζ’

«Παίδες Εβραίων….»

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Όμβροις των σων αιμάτων ρείθρα, απεξήρανας ειδώλων φλυαρίας, επομβρίζεις δε νυν, ιάματα παντοία, Μάρτυς Μαρίνα, παύουσα, πυρ δεινών νόσων παντοίων.

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Μάρτυς Μαρίνα, τω Υψίστω, στεφηφόρος αεί παρισταμένη, υπέρ πάντων ημών, των σε υμνολογούντων, διηνεκώς ικέτευε, του ρυσθήναι εκ κινδύνων.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Πάσι πηγάζει, ώ Μαρίνα, ποταμούς ιαμάτων η Εικών σου, τας οδύνας αεί, εξαίροντας σωμάτων, και τας ψυχάς δροσίζοντας, και πληρούντας θυμηδίας.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Έπαινον γλώσσης εξ’ ανάγνου, τη Πανάγνω σοι προσφέρω, Θεοτόκε, εναγών λογισμών, ρυσθήναι δυσωπών σε, και μολυσμών του σώματος, ώ Αμόλυντε Παρθένε.

Ωδή η’

«Τον Βασιλέα…»

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Τους την σην Μνήμην, την φωτοφόρον τιμώντας, από πάσης ρύσαι σαις πρεσβείαις, νόσου, ώ Μαρίνα, ίνα σε μακαρίζω.

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Των ιαμάτων, χάριν λαβούσα, Μαρίνα, απελαύνεις νόσους ανιάτους, εκ των σε τιμώντων και ποθω γεραιρόντων.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Αποκαθαίρει, μολυσμούς παθημάτων, η Εικών σου των πόθω γεραιρόντων, Μνήμην σου την θείαν, Μαρίνα Αθληφόρε.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Ιωθείσαν μου, την ψυχήν αμαρτίας, δραστικώ φαρμάκω σης πρεσβείας, ίασαι, Παρθένε, ελπίς των σε υμνούντων.


Ωδή θ’

«Κυρίως Θεοτόκον…»

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Θεώσεως τυχούσα, και φωτί τρυφώσα, τω Ουρανίω, Μαρίνα, Θεόληπτε, τους σε υμνούντας λιταίς σου, δεινών απάλλαξον.

Αγία του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών

Μαρίνα δωρηθήναι, πάσιν Ορθοδόξοις, απαλλαγήν δεινών νόσων και θλίψεων, Χριστόν δυσώπει, και ρώσιν ψυχής και σώματος.

Δόξα Πατρί και Υιώ και αγίω Πνεύματι

Μαρίνα Θεού δόξαν, ενοπτριζομένη, υπέρ των σε ευφημούντων αυτόν δυσώπητον, του μετασχείν θείας δόξης τε, και λαμπρότητος.

Και νυν και αει, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν

Μαρία Θεοτόκε, σε υμνολογούμεν, ότι κινδύνων και νόσων λύτρωσαι ημάς, διηνεκώς τον σον Τόκον, καθικετεύουσα.

Το «Άξιον εστίν»

και τα ακόλουθα Μεγαλυνάρια

Την άμωμον Νύμφην του Ιησού, Μαρίναν την θείαν, ικετεύσωμεν οι Πιστοί, βοώντες ρύσαι νόσων, και δεινών σαις πρεσβείαις, ημάς τους εκτελούντας την θείαν Μνήμην σου.

Μη παύση, Μαρίνα, του Ποιητού, θερμώς δεομένη, υπερ πάντων των ευσεβώς, σε μακαριζόντων, ως Μάρτυρα Κυρίου, και πόθω γεραιρόντων, την θείαν Μνήμην σου.

Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η Δωδεκάς,

οι Άγιοι Πάντες, μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εις τω σωθήναι ημάς.

«Τρισάγιον»

«Απολυτίκον»

Ήχος πλ. α’ (Τον Συνάναρχον Λόγον)

Του εχθρού τας ενέδρας ρύμη διέφυγες, και αυτώ προσπλακείσα υπερηκόντησας, και εκ Θεού την δαψιλή χάριν απείληφας, αποσοβείν εκ των Πιστών, τας νόσους τας λυμαινώδεις, διο πρέσβευε τω Κυρίω, υπέρ ημών, Μαρίνα ένδοξε

Ή το έταιρον απολυτίκιον της Αγίας.

Ήχος α’ (Της ερήμου πολίτης )

Του πατρός εκ βρέφους απεστράφης τα είδωλα, και του Ολυβρίου τυράννου την οφρύν κατεπάτησας, Μαρίνα πανεύφημε σεμνή, ρωσθείσα δε ισχύι Σταυρού αισθητού την του φανέντος, κεφαλήν συντρίβεις πολεμήτορος. Δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα.

«Απόλυσις και ψάλλομεν τα εξής»

Ήχος β’ (Ότε εκ του ξύλου)

Σήμερον υμνούμεν ευσεβώς, Μάρτυς Αθληφόρε Μαρίνα, σου το εννίκημα και την θείαν Μνήμην σου, και ευκλεή εορτήν, οι ορθώς δογματίζοντες, Τράδαν αγίαν, και σε ικετεύομεν, ρύσαι σους δούλους δεινών, νόσων και παντοίων κινδύνων, και της του εχθρού τυραννίδος, τους σοι προσπελάζοντας αοίδιμε.


Δέσποινα πρόσδεξαι, τας δεήσεις των δούλων σου, και λύτρωσαι ημάς, από πάσης ανάγκης και θλίψεως.

Την πάσαν ελπίδα μου, εις σε ανατίθημι, Μήτερ του Θεού, φύλαξον με υπό την σκέπην σου.

Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.